مراقبه
From Wikipedia, the free encyclopedia
برای درونپویی جهانشمول، مدیتیشن را ببینید.
مراقبه یا درونپویی در اخلاق و عرفان اسلامی و کلا یکتاپرستی بخش مهمی از سیر و سلوک است.[1]
شیخ محمد بهاری دربارهٔ لفظ مراقبه میگوید: «مراقبه یعنی کشیک نفس را کشیدن که مبادا اعضا و جوارح را به خلاف وا دارد و عمر عزیز را که هر آنی از آن بیش از تمام دنیا و ما فیها قیمت دارد، ضایع بگرداند.»[2]
روزبهان در مَشرَب الارواح میگوید: «مردی از ابنمبارک پرسید: ای ابو عبدالرحمن مرا وصیتی کن. گفت: مراقب حق تعالی باش. آن مرد تفسیر این سخن را خواست،گفت: همیشه چنان باش که خدای را میبینی.»
عطار نیشابوری در تذکرةالاولیاء در ذکر عبدالله مغربی میگوید: «و [عبدالله مغربی] گفت: فاضلترین اعمال عمارت اوقات است به مراقبات.»[3]