نوگرایی
From Wikipedia, the free encyclopedia
نوگرایی یا مدرنیسم (به انگلیسی: Modernism) که از آن به نامهای نوینگرایی یا تجددگرایی نیز یاد میشود، یک جنبش فلسفی و هنری است که از دگرگونیهای گسترده در جامعهٔ غربی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به وجود آمد. این جنبش منعکسکنندهٔ میل به ایجاد اشکال جدیدی از هنر، فلسفه و سازمان اجتماعی بود که بازتاب جهان صنعتی نوظهور بود، از جمله ویژگیهایی مانند شهرنشینی، فنآوریهای جدید و جنگ. هنرمندان کوشیدند از اشکال سنتی هنر که آنها را منسوخ یا ناکارآمد میدانستند دور شوند. اخطار ازرا پاوند شاعر در سال ۱۹۳۴ میلادی به «آن را جدید کن» سنگ محک رویکرد جنبش بود.
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
این مقاله نیازمند تمیزکاری است. لطفاً تا جای امکان آنرا از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید، سپس این برچسب را بردارید. محتویات این مقاله ممکن است غیر قابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد. |
نوآوریهای مدرنیستی شامل هنر انتزاعی، جریان سیال ذهن، سینمای مونتاژ، موسیقی آتونال و دوازده-تُن و نقاشی تفکیکگرایانه بود. مدرنیسم به صراحت ایدئولوژی رئالیسم را رد کرد[پانویس 1][2][3] و از آثار گذشته با استفاده از تکرار، انضمام، بازنویسی، بازگشایش، بازبینی و نقیضه استفاده کرد.[پانویس 2][پانویس 3][4] مدرنیسم همچنین قطعیت تفکر روشنگری را رد کرد، و بسیاری از مدرنیستها نیز اعتقاد مذهبی را رد کردند.[5][پانویس 4] ویژگی بارز مدرنیسم، خودآگاهی نسبت به سنتهای هنری و اجتماعی است که اغلب منجر به آزمایش فرم، همراه با استفاده از تکنیکهایی میشود که توجه را به فرایندها و مواد مورد استفاده در خلق آثار هنری جلب میکند.[6]
در حالی که برخی از محققان مدرنیسم را تا قرن بیستویکم امتداد میدهند، برخی دیگر آن را به مدرنیسم متأخر یا مدرنیسم عالی تقسیم میکنند.[7] پستمدرنیسم انحراف از مدرنیسم است و مفروضات اساسی آن را رد میکند.[8][9][10]