ابن عربی
از فیلسوفان مسلمان آندلسی / From Wikipedia, the free encyclopedia
ابن عربی (به عربی: ابن عربي) با نام کامل ابوعبدالله محمد بن علی بن محمد ابن عربی الحاتمی الطائی الاندلسی المرسی الدماشقی (زادهٔ ۲۶ ژوئیه ۱۱۶۵ – درگذشتهٔ ۱۶ نوامبر ۱۲۴۰ میلادی)، دانشور، عارف، شاعر و فیلسوف اندلسی قرن ششم هجری بود که در فلسفه اسلامی بسیار تأثیرگذار بود. از ۸۵۰ اثر منتسب به وی، حدود ۷۰۰ اثر معتبر هستند در حالی که بیش از ۴۰۰ اثر هنوز موجود است. آموزههای جهانشناختی وی جهانبینی غالب در بسیاری از نقاط جهان اسلام شد.[3]
این نوشتار به ویراستاری نیاز دارد. لطفاً تا جایی که ممکن است آن را از نظر دستور زبان، شیوه نگارش، املا و انشا بهتر کنید. |
این مقاله نیازمند ویکیسازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوهنامه، محتوای آن را بهبود بخشید. |
ابن عربی | |
---|---|
زادهٔ | ۲۷ رمضان ۵۶۰ / ۷ اوت ۱۱۶۵[1] مورسیا، اندلس، اسپانیا کنونی |
درگذشت | ۲۲ ربیعالثانی ۶۳۸ / ۱۰ نوامبر ۱۲۴۰[2] دمشق |
آرامگاه | جبل قاسیون، دمشق، سوریه کنونی |
محل زندگی | سبیا، مکه، دمشق |
ملیت | عرب اندلس |
پیشه | فلسفه، تصوف |
آثار | فصوصالحکم، فتوحات المکیه |
عنوان | محییالدین، ابن عربی، سلطانالعارفین، الشیخالاکبر و امامالعارفین |
دوره | مرابطون |
مکتب | فلسفه و عرفان |
وی در میان اهل سلوک و عرفان با نامهای الشیخالاکبر (منظور مکتب اکبریه یا اکبریان) و محییالدین ابن عربی در سراسر خاورمیانه معروف است.[4]
برخلاف تصور بسیاری، هرچند ابن عربی در برخی مباحث، سخنانی از صوفیه را تأیید کرده است[5]؛ اما در مواردی نیز، به نقد آرایی از صوفیه پرداخته است[6] و در فتوحات ج۱، ص ۶۱ گفته است که او دیدگاه مستقلی دارد و او تابع دیدگاه صوفیه نیست.[7]