محمدحسین باخرزی
From Wikipedia, the free encyclopedia
محمدحسین باخرزی یا میر محمدحسین رزهای باخرزی یا میر محمد حسین هروی از خوشنویسان و نستعلیقنویسان برجسته و از شاعران سدهٔ دهم هجری است.[1] اودر قزوین خوشنویسان میکرد و تذکرهنویسان قدیمیتر او را از رزهٔ باخرز از نواحی نیشابور و تذکرههای جدیدتر وی را از اسفراین دانستهاند.
خط میر محمدحسین در کتابت را پخته و حتی بعضی در نهایت کمال ذکر کردهاند. وی در قزوین با اکثر بزرگان دربار شاه طهماسب همنشین بود اما پس از مرگ شاه به خراسان رفت و به کشاورزی پرداخت. قاضی احمد قمی مولف «خلاصه التواریخ» با او دیدار کرده و او را آراسته به کمالات و شعرش را نیکو دانسته است. در اوان ترکتازی ترکمانان و تحولات خراسان، پریشان حال و بیسامان شده و در همان اوان درگذشته است.[2]
میر خلیل الله شاه خوشنویس نامدار دربار ابراهیم عادلشاه ثانی امیر دکن ملقب به «پادشاه قلم» برادرزاده میر محمدحسین بود.[3]