محمدرضا امامی
خوشنویس صاحبنام ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
محمدرضا امامی اصفهانی از خوشنویسان صاحبنام ایران معاصر شاه عباس اول و شاه سلیمان صفوی و از شاگردان علیرضا عباسی بودهاست.[1] او عمری طولانی داشته و به او «امام خطاطان» گفتهاند.[2]
او پدر محمد محسن امامی و جد علینقی امامی بود که هر سه از کتیبهنویسان و خوشنویسان صاحبنام خط ثلث در دوره صفوی بودهاند و مجموعاً یک سده به کار کتیبهنگاری بناهای مختلف اصفهان، مشهد، قم و قزوین اشتغال داشتهاند.
وقتی علیرضا عباسی در سال ۱۰۰۱ هجری به خدمت شاه عباس درآمد و در زمره ندیمان مخصوص وی داخل شد، شاه؛ محمد رضا امامی و جمعی دیگر از خوشنویسان مانند محمدصالح اصفهانی و عبدالباقی تبریزی را بدو سپرد تا زیردست او خط ثلث را بیاموزند.[3]
محمد رضا امامی، کتیبه نگاری ماهر در شهر اصفهان بود. «قسمت اعظم کتیبههایی که نام او را بر خود دارند، در اصفهان هستند؛ ولی در قم، قزوین و مشهد نیز یافت میشوند. اولین کتیبه او در اصفهان، به سال ۱۰۳۹ ه.ق (۳۰–۱۶۲۹م)، و آخرین کتیبه او در اصفهان، در سال ۱۰۸۱ ه.ق (۱–۱۶۷۰ م) نوشته شدهاند. آثار سالهای ۱۰۸۴ ه.ق (۴–۱۶۷۳ م) تا ۱۰۸۷ ه.ق (۷–۱۶۷۶ م) او، همگی در مشهد هستند؛ شهری که به نظر میرسد محمد رضا امامی، آخرین سالهای عمر خود را در آنجا گذراندهاست. او پس از ۵۰ سال اشتغال به شغل کتیبهنگاری، احتمالاً در این شهر درگذشته است»[4]