مجدالدین بن اثیر
From Wikipedia, the free encyclopedia
مبارک بن محمد بن محمد بن عبدالکریم بن عبدالواحد شیبانی موصلی لقبگرفته به مجدالدین و ابوالسعادات، شهرتیافته به مجدالدین بن اثیر (۱۱۴۹–۱۲۱۰) محدث، مفسر، زبانشناس، فقیه، ادیب و نویسنده کُرد بود.[1][2][3][4]
مجدالدین بن اثیر | |
---|---|
زادهٔ | ۱۱۴۹ / ۵۴۴ق جزیره ابن عمر |
درگذشت | ۲۴ ژوئن ۱۲۱۰ / ۳۰ ذیالحجه ۶۰۶ق موصل |
پیشه | محدث، زبانشناس، فقیه، ادیب و نویسنده |
سبک | در ادبیات عربی: «دورهٔ سوم عباسی» |
خویشاوندان | برادرانش ضیاءالدین نصرالله و عزالدین علی |
او دوران کودکی و نوجوانی خود را در جزیره ابن عُمر که در حال حاضر شهری مرزی میان سوریه و ترکیه است گذراند و سپس همراه پدر و برادرانش به موصل کوچ کرد. ناصحالدین ابومحمد سعیدبن دهّان بغدادی،ابوبکر یحیی بن سعدون مغربی قرطبی و ابولحزم مکّی بن ریان بن شبّه اساتید ادبیات او بودند. پس از آن در موصل و بغداد علم حدیث را از اساتیدی چون عبدالوهابن سکینه، عبدالقاسم یعیش بن صدقه فراتی و ابواحمد عبدالوهاب بن علی ابن علی فرا گرفت. او در سالهای پایانی عمر خود فلج شد و توانایی نویسندگی خود را از دست داد و خانه نشین شد. در همین ایام جمعی از دانشمندان علوم دینی و قرآنی به منزل وی رفت و آمد داشتند و در کار تألیف آثارش به او کمک میکردند.[5]