مالکی
From Wikipedia, the free encyclopedia
مالکی نام یکی از مذاهب چهارگانه اهل سنت است که توسط مالک بن انس و در قرن ۸ میلادی مطابق با قرن ۲ هجری قمری تأسیس شد. فقه مالکی به قرآن و سنت به عنوان منابع اولیه تکیه دارد. در این مذهب، سنت علاوه بر گفتار و رفتار پیامبر، شامل احکام قانونی صادر شده توسط چهار خلیفه نخست، به خصوص احکام صادر شده توسط عمر نیز میشود.[1] برخلاف دیگر فقههای اسلامی، فقه مالکی، اجماع اهل مدینه را نیز به عنوان منبعی معتبر برای تشریع به رسمیت میشناسد.[2]
مکتب مالکی یکی از بزرگترین گروههای مسلمانان اهل سنت است که از نظر تعداد پیروان از مذهب شافعی ، و مذهب حنفی کوچکتر است.[3][4] شریعت مبتنی بر عقاید مالکی عمدتاً در شمال آفریقا (به استثنای شمال و شرق مصر)، غرب آفریقا، چاد، سودان، کویت، بحرین، قطر، امارت دبی (امارات متحده عربی) و در بخشهای شمال شرقی عربستان سعودی رواج دارد.[3]
.
در دوران قرون وسطی، مکتب مالکی در بخشهایی از اروپا تحت حکومت اسلامی، بهویژه اسپانیای اسلامی و امارت سیسیل یافت میشد.[5] یکی از مراکز تاریخی مهم تدریس مالکی، از قرن نهم تا یازدهم، در مسجد عقبه تونس بودهاست.[6][7]