لنفوم
گروهی از تومورهای یاختههای خونساز و بافتهای لنفی / From Wikipedia, the free encyclopedia
لنفوم (به انگلیسی: Lymphoma) گروهی از تومورهای یاختههای خونساز و بافتهای لنفی است که از لنفوسیتها به وجود میآید.[1] گاهی واژهٔ لنفوم تنها به تومورهای سرطانی اشاره دارد و به همهٔ تومورها گفته نمیشود.[1] نشانگان این بیماری شامل این موارد هستند: بزرگ شدن گرههای لنفاوی که معمولاً بدون دَرد هستند، تب، تعرق، خارش، کاهش وزن، احساس خستگی و دیگر علائم.[2][3] تعرق معمولاً در شب صورت میگیرد.[2][3]
لنفوم | |
---|---|
تخصص | خونشناسی، سرطانشناسی |
طبقهبندی و منابع بیرونی | |
آیسیدی-۱۰ | C81-C96 |
آیسیدی-۹-سیام | ۲۰۲٫۸ |
آیسیدی-اُ: | ۹۵۹۰–۹۹۹۹ |
سمپ | D008223 |
دو گونهٔ عمدهٔ لنفوم، لنفوم هاجکین (HL) و لنفوم غیرهاجکین (NHL) هستند.[4] این بیماری شامل دو نوع دیگر نیز هست. مولتیپل میلوما و بیماریهای پرولیفراتیو دستگاه ایمنی نیز از سوی سازمان جهانی بهداشت (WHO) جزء این دسته شناخته شدهاند.[5] حدود ۹۰٪ بیماران دچار لنفوم غیرهاجکین هستند که زیرمجموعههای بسیاری را در بر میگیرد مثل لنفوم جلدی سلول تی.[6][4][7] لنفوم زیر مجموعهٔ نئوپلاسمها است، که به آنها تومور بافتهای خون ساز و لنفاوی میگویند.[8]
عوامل خطرساز لنفوم هاجکین شامل این موارد هستند: عفونتهای ناشی از ویروس اپشتین–بار و وجود افرادی در خانواده که به این بیماری دچار بودهاند.[2] عوامل خطرساز لنفوم غیرهاجکین شامل این موارد هستند: بیماریهای خودایمنی، ایدز آلودگی به ویروس تی-لنفوتروپیک انسانی، خوردن مقادیر زیاد گوشت و چربی، داروهای سرکوبگر سیستم ایمنی و برخی آفتکشها.[3] تشخیص این بیماری معمولاً از طریق خون، ادرار، یا تست مغز استخوان صورت میگیرد.[3] بافتبرداری (بیوپسی) از یک گرهٔ لنفاوی نیز میتواند مفید باشد.[2][3] تصویربرداری پزشکی در مرحلهٔ بعد میتواند به کار گرفته شود تا تعیین کند که آیا سرطان گسترش پیدا کرده و در صورت گسترش در چه نواحی گسترش یافتهاست.[2][3] سرطان میتواند در بسیاری از اعضای بدن گسترش پیدا کند از جمله ششها، کبد و مغز.[2][3]
درمان بیماری میتواند ترکیبی از شیمیدرمانی، پرتودرمانی، نوردرمانی،[9] درمان هدفمند و جراحی باشد.[2][3] در لنفومهای غیرهاجکین، ممکن است غلظت پروتئین در خون به حدی افزایش یابد که انجام فرآیندی به نام پلاسمافرزیس ضروری گردد.[3] صبر آگاهانه میتواند برای انواع خاصی از این بیماری مفید باشد.[3] شماری از گونهها قابل درمان هستند.[4] بهطور کلی، میزان بقای پنج سالهٔ بیماری در ایالات متحده برای لنفوم هاجکین ۸۵٪ است.[10] اما این میزان برای لنفوم غیرهاجکین ۶۹٪ است.[11] در سطح جهان در سال ۲۰۱۲، شمار ۵۶۶۰۰۰ نفر به این بیماری مبتلا شدند و ۳۰۵۰۰۰ نفر از مبتلایان جان باختند.[5] این دسته از سرطان ۳–۴٪ همهٔ سرطانها را در بر میگیرد. از این رو، این دسته، هفتمین گروه رایج سرطان است.[5][12] در میان کودکان، این گروه سومین نوع رایج سرطان است.[13] شیوع بیماری در کشورهای توسعهیافته بیشتر از کشورهای در حال توسعه است.[5]