لئون باتیستا آلبرتی
From Wikipedia, the free encyclopedia
لئون باتیستا آلبرتی (به ایتالیایی: Leon Battista Alberti) نقاش، هنرمند، معمار، شاعر، فیلسوف، زبانشناس و نویسنده ایتالیایی بود. او بنیانگذار گمنام عصر رنسانس بود و در قید حیات او را مرد رنسانس مینامیدند اما امروز کمتر کسی او را به عنوان فردی میشناسد که مجموع مردمان جهان حتی اگر مجبور هستند و بودند نمیتوانستند و نمیتوانند پروژههای وی را عملی کنند.[نیازمند منبع]
لئون باتیستا آلبرتی | |
---|---|
زادهٔ | ۱۴ فوریهٔ ۱۴۰۴ جنوا |
درگذشت | ۲۵ آوریل ۱۴۷۲ (۶۸ سال) |
ملیت | ایتالیایی |
پیشه | معمار |
پروژهها | کلیسای سان فرانچسکو در شهر ریمینی ایتالیا |
آلبرتی نقاش و هنرمند و معمار بزرگی بود اما شهرت وی بیشتر بهواسطهٔ آثار ادبی از جمله به خاطر نظریاتش دربارهٔ هنر وچهار کتابی که در بارهٔ زندگی در فلورانس نگاشته و آن را (دربارهٔ خانواده) نام نهادهاست. آلبرتی معمار معروف دورهٔ رنسانس بود. معمار را به عنوان انسان اندیشمند در مقابل معمار قرون وسطی که به مثال صنعتگر بود تعریف میکند. او سه کتاب مشهور در باب نقاشی، در باب مجسمهسازی و در باب هنر ساختن که به ترتیب در آنها به ارائه نظریاتش در مورد نقاشی، مجسمهسازی و معماری میپردازد.[1] او در یکی از کتب مهم خود به نام ده کتاب در باب معماری مینویسد «معمار صنعتگر نیست صنعتگری تنها وسیلهای در دستان معمار است معمار کسی است که فکر و انرژی خود را به کار میگیرد تا شکلهایی را خلقکند که در ساختمان به دست استاد کار ساخته شود» آلبرتی این کتاب را در واقع به عنوان جایگزینی برای کتاب ویتروویس، یعنی در باب هنر ساختن نوشته و در چارچوبی تقریباً مشابه همین کتاب به ارائه نظراتش میپردازد.[2] این کتاب به عنوان مهمترین کتاب نظری معماری در دوره رنسانس همچون کتاب ویتروویوس در ده دفتر تدوین شدهاست و به نامهای دیگری چون ده کتاب در باب معماری و در باب هنر ساختن در ده کتاب هم شناخته میشود.[3] آلبرتی در اینجا موضع زیبایی شناسانه خود در مورد معماری را ارائه میدهد که باید به شکل قطعی آن را موضعی فرمالیستی در چارچوب دو مفهوم «تناسبات مناسب» و «خط بندی» (صفات ظاهری) دانست.[2]