قلمرو امپراتوری بریتانیا
From Wikipedia, the free encyclopedia
قلمرو امپراتوری بریتانیا (به انگلیسی: Dominions of the British Empire یا به اختصار Dominions) حکومتهایی بودند نیمه مستقل از سیاستهای تحت تاج و تخت انگلستان که امپراتوری بریتانیا را تشکیل میدادند که با شکل گرفتن کنفدراسیون کانادا در سال ۱۸۶۷ آغاز شد.[1][2] «وضعیت قلمرو» یا «سلطه» یک اصطلاح حرفهای بنیادی است که برای نشان دادن یک قلمروی مشترکالمنافع نیمه مستقل استفاده میشود. این قلمروها شامل کانادا، استرالیا، نیوزیلند، نیوفاندلند، آفریقای جنوبی و کشور آزاد ایرلند بودند. هند و پاکستان نیز مانند سیلان (سریلانکا فعلی) برای مدت کوتاهی قلمرو بودند. اعلامیه بالفور در سال ۱۹۲۶ قلمروها را به عنوان «جوامع خودمختار درون امپراتوری بریتانیا» به رسمیت شناخت و قانون وستمینستر در سال ۱۹۳۱ استقلال کامل قانونگذاری آنها را تأیید کرد.
نخستین استفاده قبلی از قلمرو برای اشاره به یک حکومت خاص مربوط به قرن شانزدهم است که برای توصیف ولز از سال ۱۵۳۵ تا ۱۸۰۱ استفاده میشد.