قرارداد هوشمند
برنامه یا تراکنش رایانهای در سکو غیرمتمرکز / From Wikipedia, the free encyclopedia
قرارداد هوشمند یک پروتکل کامپیوتری برای ایجاد یا بهبود قرارداد است. قرارداد هوشمند امکان ایجاد تراکنشهای معتبر بدون واسط را فراهم میکند. این تراکنشها قابل پیگیری و غیرقابل برگشت هستند.[1] قراردادهای هوشمند شامل تمام اطلاعات مربوط به شرایط قرارداد و اجرای تمام اقدامات هدف گذاری شده بهطور خودکار میشوند. اصطلاح قرارداد هوشمند اولین بار در سال ۱۹۹۴ توسط Nick Szabo استفاده شد.[2]
قرارداد هوشمند میتواند بدون نیاز به فرد یا نهادی اجرا و اعمال شود. از این رو میتواند امنیت بیشتر و هزینه کمتری داشته باشد. در مقابل، مواردی نظیر امکان بروز خطای انسانی (در هنگام نگارش کدهای قرارداد)، قوانین حقوقی غیرشفاف کنونی در کشورهای مختلف در قبال این شکل از قرارداد و نیز هزینه بالای نگارش آن توسط برنامهنویسان از مهمترین معایب قراردادهای هوشمند بهشمار میروند. گفتنی است برخی از انواع ارز دیجیتال پیادهسازیهایی برای قرارداد هوشمند ارائه کردهاند.