قانون شهروندی ایران
From Wikipedia, the free encyclopedia
قانون شهروندی ایران عبارت است از سیستم اعطای تابعیت در ایران که بر اساس ترکیبی از اصل خون و اصل خاک شکل گرفتهاست. قانون کامل شهروندی در کتاب دوم قانون مدنی ایران از ماده ۹۷۶ تا ۹۹۱ تعریف شدهاست.[1]
طبق قانون مدنی ایران و قانون ثبت احوال برای فرد متولد شده در ایران بدون توجه به ملیت والدین، باید حداکثر تا ۱۵ روز پس از تولد، تاریخ تولد ثبت گردد و اصطلاحاً گواهی تولد صادر شود. والدینی که دیرتر از این موعد اقدام به ثبت نمایند مجرم شناخته میشوند و برابر با قانون با آنها برخورد میگردد.[2]
گواهی تولد طفل بر اساس قانون مدنی ایران، در حکم سند رسمی است.