قاعده من بلغ
From Wikipedia, the free encyclopedia
قاعدهٔ من بلغ یا تسامح در ادلهٔ سنن به قاعدهای در میان فقهای شیعه اشاره دارد که فقیه در مستحبات براساس احادیث ضعیف فتوا میدهد. این قاعده بیان میدارد که هرگاه خبر واحدی از معصوم در مورد مستحب بودن انجام عملی سخن گفت، اگر کسی بدون بررسی سند حدیث به محتوای آن عمل کند ثواب آن عمل به او میرسد حتی اگر آن حدیث از معصوم صادر نشدهباشد. بسیاری از فقیهان شیعه مانند علامه حلی، شهید اول، و شیخ بهایی براساس قاعدهٔ تسامح فتوا دادهاند؛ گرچه برخی این روایات را جعلی دانستهاند. فقهای اهل سنت این احادیث را جعلی میدانند. این حدیث در جوامع روایی سنی از پیامبر اسلام و در شیعه از محمد باقر و جعفر صادق نقل شده و تنها از یک طریق حَسَن و از طرق دیگر ضعیف است.[1]