قاریان هفتگانه
From Wikipedia, the free encyclopedia
قاریان هفتگانه یا قراء سبعه، هفت تن از روخوانان سرشناس قرآن، کتاب مقدس اسلام بودند که در نیمهٔ سدهٔ دوم هجری قمری میزیستند. قرآن در زمان محمد و زمانی پس از مرگ او بدون حرکتگذاری بودهاست؛ متخصصان علم لغت و ادب آنها را با قواعدی که در دست داشتند میخواندند و در میان آنها اختلاف وجود داشتهاست.
بعد از مرگ محمد، بعضی از صحابه مانند: ابن مسعود، اُبَیّ بن کعب، ابوموسی و … هر یک بر طبق ذوق خود مصحفی ترتیب دادند که از نظر ترتیب سورهها و شیوهٔ قرائت با هم اختلاف داشتند. مردم نیز گروهگروه شدند و هر گروهی از یک صحابه تقلید کرده، بر طبق مصحف او قرائت میکردند.
این امر موجب شد، اختلافات بین مردم بالا بگیرد. به گونهای که عدهای، قرائت عدهای دیگر را غلط بدانند. پس از یکی کردن مصاحف، اختلاف قرائت بیشتر به رسمالخط مصحف بازمیگردد. بعضی از حروف به گونهای نوشته میشد که مشابه حروف دیگر بود و آموزش آن تنها به وسیلهٔ قاری ممکن بود. اجتهادهای شخصی قرّاء و لهجههای آنها نیز در کنار دیگر عوامل تأثیر میگذاشتند.[1]