فقیر شیرازی
شاعر ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
میرزا علی اصطهباناتی شیرازی ملقب به معین الشریعه مشهور به فقیر شیرازی یا فقیر اصطهباناتی، زادهٔ سوم شعبان در استهبان (۱۲۹۶–۱۳۵۱ قمری/ ۱۲۵۶–۱۳۱۰ خورشیدی)، فرزند میرزا محمدباقر واعظ اصطهباناتی، خطیب، ادیب و شاعر قرن سیزدهم، متخلص به فقیر که به ادبیات فارسی و عرب اشراف داشته و بیشتر آثارش را به پیروی از سعدی سروده است.[1] آثار او درونمایه عرفانی اخلاقی و حکمی دارد. وی در شیراز میزیسته و به زراعت اشتغال داشته و در بزرگترین مسجد شیراز (مسجد نو) به وعظ و خطابه میپرداخته است.[2]
از خود وی چنین نقل شده است: اول شعری را که گفتم در سن پانزده سالگی در ارض اقدس در شهر مشهد در مجمع جمعی از اهل ادب، رباعی معروف خوانده شد:
- دل گفت مرا علم لدنی هوس است
- تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
- گفتم که الف، گفت دگر هیچ مگو
- در خانه اگر کس است یک حرف بس است
فقیر را از مضمون آن خوش آمد. دوست داشتم جوابی گفته باشم، گفتم:
- ای دل چو تو را وصال جانان هوس است
- زین پس به تو این عالم امکان قفس است
- خود را نفسیرسان به صاحب نفسی
- هر چت هوس است دان که آن یک نفس است