فالکون هوی
پرتابگر ایستگاه فضایی / From Wikipedia, the free encyclopedia
فالکون هِوی یا فالکون سنگین (به انگلیسی: Falcon Heavy) که به اختصار (FH) نیز نامیده میشود، یک پرتابگر فضایی طراحی شده و توسعه داده شده توسط اسپیساکس است. این پرتابگر مشتق شده از فالکون ۹ بوده و دربرگیرندهٔ یک فالکون ۹ به عنوان قسمت مرکزی و دو بوستر تشکیلشده از مرحلهٔ اول فالکون ۹ است. این کار محمولهٔ قابل حمل توسط این راکت به مدار LEO را تا ۶۳٫۸۰۰ کیلوگرم (در شرایطی که تمام سوخت مصرف شده و بوسترها بازیابی نشوند) افزایش میدهد. این پرتابگر از ابتدا با در نظر داشتن مأموریتهای حامل انسان به فضا طراحی شد و میتواند برای مأموریتهای حامل افراد به ماه یا مریخ مورد استفاده قرار گیرد.
عملکرد | پرواز فضایی مداری heavy-lift launch vehicle |
---|---|
سازنده | اسپیساکس |
کشور مبدأ | ایالات متحده آمریکا |
هزینهٔ هر پرتاب | |
ابعاد | |
بلندی | ۷۰ متر (۲۳۰ فوت)[3] |
قطر | ۳٫۶۶ متر (۱۲٫۰ فوت)[3] |
عرض | ۱۲٫۲ متر (۴۰ فوت)[3] |
جرم | ۱٬۴۲۰٬۷۸۸ کیلوگرم (۳٬۱۳۲٬۳۰۱ پوند)[3] |
تعداد مراحل | 2+ |
ظرفیت | |
بار مفید به مدار نزدیک زمین (۲۸٫۵ درجه) | |
جرم | ۶۳٬۸۰۰ کیلوگرم (۱۴۰٬۷۰۰ پوند)[3] |
بار مفید به مدار زمینثابت انتقال (۲۷ درجه) | |
جرم | ۲۶٬۷۰۰ کیلوگرم (۵۸٬۹۰۰ پوند)[3] |
بار مفید به مدار خورشید مرکزی | |
جرم | ۱۶٬۸۰۰ کیلوگرم (۳۷٬۰۰۰ پوند)[3] |
بار مفید به مدار هوهمان | |
جرم | ۳٬۵۰۰ کیلوگرم (۷٬۷۰۰ پوند)[3] |
راکتهای مرتبط | |
خانواده | فالکون ۹ |
قابل مقایسه با |
|
تاریخچهٔ پرتاب | |
وضعیت | فعال |
سایتهای پرتاب | |
مجموع پرتابها | ۳ |
پرتاب(های) موفق | ۳ |
فرودها |
|
نخستین پرواز | ۶ فوریه ۲۰۱۸[4] |
بوسترها | |
شمار بوسترها | ۲ |
پیشرانه | ۹ موتور مرلین به ازای هر بوستر |
بیشینهٔ رانش | سطح دریا: ۷٫۶ مگانیوتن (۱٬۷۰۰٬۰۰۰ پوند-نیرو) (هرکدام) خلأ: ۸٫۲ مگانیوتن (۱٬۸۰۰٬۰۰۰ پوند-نیرو) (هرکدام) |
مجموع رانش | سطح دریا: ۱۵٫۲ مگانیوتن (۳٬۴۰۰٬۰۰۰ پوند-نیرو) خلأ: ۱۶٫۴ مگانیوتن (۳٬۷۰۰٬۰۰۰ پوند-نیرو) |
تکانه ویژه | سطح دریا: ۲۸۲ ثانیه[5] خلأ: ۳۱۱ ثانیه[6] |
مدتزمان سوختن | ۱۵۴ ثانیه |
سوخت | اکسیژن مایع / RP-1 سردشده[7] |
مرحلهٔ اول | |
پیشرانه | ۹ عدد مرلین 1D |
بیشینهٔ رانش | سطح دریا: ۷٫۶ مگانیوتن (۱٬۷۰۰٬۰۰۰ پوند-نیرو) خلأ: ۸٫۲ مگانیوتن (۱٬۸۰۰٬۰۰۰ پوند-نیرو) |
تکانه ویژه | سطح دریا: ۲۸۲ ثانیه خلأ: ۳۱۱ ثانیه |
مدتزمان سوختن | ۱۸۷ ثانیه |
سوخت | Subcooled LOX / سردشده RP-1 |
مرحلهٔ دوم | |
پیشرانه | ۱ موتور مرلین |
بیشینهٔ رانش | ۹۳۴ کیلونیوتن (۲۱۰٬۰۰۰ پوند-نیرو)[3] |
تکانه ویژه | ۳۴۸ ثانیه[3] |
مدتزمان سوختن | ۳۹۷ ثانیه[3] |
سوخت | LOX / RP-1 |
نخستین پرواز این موشک در تاریخ ۶ فوریه ۲۰۱۸ ساعت ۳:۴۵ عصر EST با موفقیت انجام شد. دو بوستر کناری با موفقیت بازیابی شدند، اما مرحلهی اول قسمت مرکزی در مسیر بازگشت دچار نقص فنی شد و با سرعت بیش از ۴۸۰ کیلومتر بر ساعت به سطح اقیانوس در کنار کشتی درنظرگرفتهشده برای فرود برخورد کرد[8]. محمولهٔ آزمایشی این پرتاب در یک مدار بیضیشکل حول خورشید قرار گرفت.[9]