عطار
نویسنده، شاعر، و فیلسوف ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری مشهور به شیخ عطّار نیشابوری (۱۱۴۶م/۵۴۰ق – ۱۲۲۱م/۶۱۸ق) یکی از عارفان، صوفیان و شاعران ایرانی سترگ و بلندنام ادبیات فارسی در پایان سدهٔ ششم و آغاز سدهٔ هفتم بود.
برای عطرفروش، عطاری را ببینید.
اطلاعات اجمالی عطار, زادهٔ ...
عطار | |
---|---|
زادهٔ | سال ۵۴۰ هجری ۱۱۴۶ میلادی نیشابور |
درگذشت | ۶۱۸ هجری قمری ۱۲۲۱ میلادی شادیاخ (نیشابور) |
آرامگاه | آرامگاه عطار نیشابوری |
محل زندگی | نیشابور |
ملیت | ایرانی |
محل تحصیل | نظامیه نیشابور |
پیشه | شاعر، نویسنده، عارف، صوفی |
سالهای فعالیت | قرن ششم و سالهای نخستین قرن هفتم هجری قمری |
آثار | الهینامه، اسرارنامه، مصیبتنامه، تذکرةالاولیا، منطقالطیر، جواهرنامه، خسرونامه، مختارنامه (کتاب)، پندنامه، اشترنامه، نزهةالحجاب، بیانالارشاد،سیفصل، هیلاجنامه،وصلتنامه |
سبک | مثنوی، نثر، غزل، رباعیات |
عنوان | شیخ عطار |
دوره | حکومتهای سلطان سنجر سلطان محمد خوارزمشاه |
بستن
عطار در سال ۵۴۰ هجری قمری در نیشابور زاده شد و در ۶۱۸ هجری قمری به هنگام حملهٔ مغول به قتل رسید.[1]