دوران وایکینگها
From Wikipedia, the free encyclopedia
دوران وایکینگها (۷۹۳–۱۰۶۶ پس از میلاد) دوره ای در قرون وسطی بود که مردم نورس موسوم به وایکینگها حملات گسترده، استعمار، فتح و تجارت در سراسر اروپا را انجام دادند و به آمریکای شمالی رسیدند. دوره مهاجرت و عصر آهن ژرمنها را دنبال کرد. [1] دوران وایکینگها نه تنها به زادگاهشان اسکاندیناوی، بلکه برای هر مکانی که اسکاندیناویها در آن دوره بهطور قابلتوجهی ساکن شدهاند، اعمال میشود.[2] اسکاندیناویهای دوران وایکینگها اغلب به عنوان وایکینگها و همچنین با نام مردم نورس شناسایی میشوند، اگرچه که بیشتر افراد آنها وایکینگ به معنای جنگجوی آن بودند.
گاهشمار | |
۷۹۳ | یورش وایکینگها به صومعه لیندیسفارن |
۷۹۵ | آغاز حملات به ایرلند (اینیشموری) |
۷۹۹ | آغاز حمله به امپراتوری فرانکها |
۸۳۰ | یورشی تازه به انگلستان |
۸۴۰ | نخستین اردوی زمستانی وایکینگها در امپراتوری فرانکها |
۸۴۴ | یورش وایکینگها به اسپانیا |
۸۴۵ | محاصره پاریس |
۸۶۶ | سرور بزرگ وایکینگها وارد پادشاهی آنگلیای شرقی میشود |
۸۷۸ | تأسیس منطقه قانونی دانمارکی (دِینلاؤ) |
۹۱۱ | بنیاد امیرنشین نورماندی توسط رولو |
نخستین مالیات دانمارکی (دِینگِلد) گرفتهشد | |
۹۱۴ | فتح برتانی بهدست وایکینگها |
۹۸۰ | تاختوتاز جدید به انگلستان |
۱۰۶۶ | پایان دوران وایکینگها (نبرد استمفورد بریج) |
مردم نورس با سفر دریایی از سرزمینهای خود در دانمارک، نروژ و سوئد در جزایر بریتانیا، ایرلند، جزایر فارو، ایسلند، گرینلند، نرماندی، سواحل بالتیک و در امتداد مسیرهای تجاری ولگا و دنیپر در شرق اروپا ساکن شدند. در آنجا آنها را با نام وارنگیان میشناختند. آنها همچنین برای مدت کوتاهی در نیوفاندلند مستقر شدند و اولین اروپاییانی بودند که به قاره آمریکا رسیدند. اسکاندیناوی گائلها، نورمنها، مردم روس، مردم فارویی و ایسلندیها از این مستعمرات نورس پدید آمدند. وایکینگها چندین پادشاهی و حکومت ارلی را در اروپا تأسیس کردند: پادشاهی جزایر (Suðreyjar)، اورکنی (Norðreyjar)، یورک (Jórvík) و دانلا (Danalǫg)، دوبلین (Dyflin)، دوکنشین نرماندی و روس کیف (Garðaríki). سرزمینهای اسکاندیناوی در دوران وایکینگها به پادشاهیهای بزرگتری تبدیل شدند و امپراتوری دریای شمال شامل بخشهای بزرگی از اسکاندیناوی و بریتانیا بود. در سال ۹۸۶ میلادی[3] وایکینگ ها به آمریکای شمالی رسیدند[4]
چند مورد باعث این گسترش شد. وایکینگها با رشد شهرها و صومعههای ثروتمند در خارج از کشور و پادشاهیهای ضعیف جذب آنها شدند. آنها همچنین ممکن است به دلیل افزایش جمعیت، فقدان زمین کشاورزی خوب، و درگیریهای سیاسی ناشی از اتحاد نروژ مجبور به ترک وطن خود شده باشند. گسترش تهاجمی امپراتوری کارولنژی و گرویدن اجباری ساکسونهای همسایه آنها به مسیحیت نیز ممکن است از عوامل آن باشد.[5][6][7][8][9] نوآوریهای دریایی وایکینگ ها به آنها این امکان را داده بود که بیشتر و بهمدت طولانیتر دریا حرکت کنند.
اطلاعات مربوط به دوران وایکینگها عمدتاً از منابع دست اول نوشته شده توسط آنهایی که وایکینگها با آنها برخورد کردهاند و همچنین باستانشناسی، تکمیل شده با منابع دست دوم مانند سرگذشتنامههای ایسلندی به دست آمدهاست.