عصبشناسی زبان
From Wikipedia, the free encyclopedia
عصبشناسی زبان (به انگلیسی: Neurolinguistics) یا عصب-زبانشناسی[1] زیرشاخهای از دانش زبانشناسی است که به مطالعهٔ سازوکارهای عصبیای در مغز میپردازد که درک، تولید و فراگیری زبان را کنترل میکنند. به عنوان یک رشتهٔ میان رشتهای است که دانشهایی را از رشتههای دیگر مانند علوم اعصاب، زبانشناسی، علوم شناختی، اختلالات ارتباطی و عصب روانشناسی دربردارد. محققان از زمینههای مختلف به این رشته وارد شدهاند و انواع مختلفی از تکنیکهای آزمایشی و دیدگاههای نظری بسیار متنوع و متفاوت را به همراه دارند. کارهای زیادی در زمینه عصبشناسی زبان توسط مدلهای روانشناسی و زبانشناسی نظری ارائه میشود و متمرکز بر این است که چگونه مغز میتواند فرایندهایی را که زبانشناسی نظری و روانشناسی برای تولید و درک زبان ضروری دانستهاست، پیادهسازی کند
متخصصان عصبشناس زبان، مکانیزمهای فیزیولوژیکی مغز را که توسط آن، اطلاعات مربوط به زبان را پردازش میکند، مورد مطالعه قرار دادند و همچنین نظریههای زبانی و روانشناسی را با استفاده از فرازشناسی، تصویربرداری از مغز، الکتروفیزیولوژی و مدلسازی کامپیوتری، ارزیابی میکنند.