عشاق (مقام موسیقی)
From Wikipedia, the free encyclopedia
عشاق نخستین مقام از ۱۲ مقام اصلی موسیقی قدیم ایران بوده است. در موسیقی قدیم ایران مقامها براساس میزان ملایمت آنها رتبهبندی شدهاند، و به همین جهت از مقام عشاق به عنوان نخستین مقام نام برده شده. درجات مقام عشاق منطبق بر درجات مقام راست در موسیقی ایران پیش از اسلام است. این مقام را پیش از اسلام در دورهٔ ساسانیان از آن جهت راست مینامیدهاند که جایگاه درجات آن بر روی دستهٔ سازهایی مانند عود که سیمهای آن با فاصلهٔ چهارم کوک میشدهاند، دقیقاً در یک راستا قرار میگرفتهاند. درجات عشاق در موسیقی کنونی ایران، بر درجات دستگاه ماهور منطبق است.[1]
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/42/Maqam-oshagh.svg/320px-Maqam-oshagh.svg.png)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4c/Oshagh_Pardeh.tif/lossy-page1-154px-Oshagh_Pardeh.tif.jpg)
در رسالهٔ کنزالتحف آمده است که بهتر است این مقام بیشتر در مجلس زنگیان و حبشیان نواخته شود. همچنین در این رساله، مقام عشاق مقامی دانسته شده که در شجاعت تأثیرگذار است؛ اما صفیالدین ارموی این مقام را مقام خنده (شدّ الضحک) نامیده. در رسالهٔ کنزالتحف از قول ابن سینا آمده است که مقام عشاق را باید در زمان پیش از ظهر نواخت.[2]