شینتوی حکومتی

شینتوی حکومتی (به ژاپنی: 国家神道 یا 國家神道, Kokka Shintō) استفاده ایدئولوژیک امپراتوری ژاپن از سنت‌های قومی ژاپنی شینتو بود.^[1] دولت ژاپن شدیداً شینتو را تشویق می‌کرد تا بر امپراتور به عنوان موجودی الهی تأکید کند، این تشویق از طریق کنترل امور مالی معابد و رژیم‌های آموزشی برای راهبان (کاننوشی‌ها) اعمال می‌شد.^{[2]: 118 [3]: 700}

ایدئولوژی دولتی شینتو در ابتدای دوره میجی، پس از تعریف آزادی مذهب در قانون اساسی میجی، به وجود آمد. علمای امپراتوری معتقد بودند که شینتو واقعیت تاریخی را منعکس می‌کند ریشه‌های الهی امپراتور بیش از یک اعتقاد مذهبی است. اگرچه تلاش‌های اوایل دوران میجی برای متحد کردن شینتو و دولت به شکست انجامید، این مفهوم غیر مذهبی از شینتو ایدئولوژیک در دیوان سالاری دولت گنجانیده شد. عبادتگاه‌ها به عنوان نهادهای میهنی، نه مذهبی، تعریف می‌شدند که اهداف دولتی مانند تکریم به مردگان جنگ را تأمین می‌کردند.

دولت همچنین زیارتگاه‌های محلی را در کارکردهای سیاسی ادغام کرد، و گاه مخالفت و کینه‌های محلی را برمی‌انگیخت. با کمتر کردن مکان عبادتگاه توسط دولت، تقریباً ۸۰٬۰۰۰ معبد بسته شده یا با معابد همسایه ادغام شدند. بسیاری از سازمان‌های معابد بدون بودجه مستقل شروع به پذیرفتن این دستورالعملهای دولتی کردند. تا سال ۱۹۴۰، کشیش‌های شینتو به دلیل انجام مراسم سنتی «مذهبی» شینتو، مورد آزار و اذیت قرار گرفتند. ژاپن امپریالیستی تمایزی بین شینتو ایدئولوژیک و شینتو سنتی قایل نبود.^[3]

فرماندهی عالی نیروهای متفقین اصطلاح «شینتوی حکومتی» را برای تمایز ایدئولوژی دولتی از شیوه‌های سنتی شینتو در بخشنامه ۱۹۴۵ شینتو را به عنوان یک آیین معرفی کردند، و استفاده‌های عقیدتی دیگر از شینتو توسط دولت را ممنوع کردند. بحث دربارهٔ استفاده از نمادهای شینتو در عملکردهای دولت همچنان ادامه دارد.

شینتوی حکومتی کیش ملی ژاپن بود که دولت به منظور کاشت تخمت اطاعت و وفاداری نسبت به امپراتور از آن حمایت می‌کرد. از جمله اجزای ترکیبی با شینتوی حکومتی تنوئیزم (امپراتورگرایی)، شینتوی خاندان امپراتوری، شینتوی خانوادگی و بالاخره شینتوی زیارتگاهی بود. دولت از طریق اقدامات رسمی، کمک مالی، آموزش در مدارس دولتی و بالاخره تبلیغات از این شاخه‌های دین شینتویی حمایت می‌کرد.^[4]

جستارهای وابسته

• کوکوتای
• ژاپن در جنگ جهانی دوم ‏

پانویس

1. Fridell, Wilbur M. (1976). "A Fresh Look at State Shinto". Journal of the American Academy of Religion. XLIV (3): 547–561. doi:10.1093/jaarel/XLIV.3.547(subscription or UK public library membership required) {{cite journal}}: External link in |postscript= (help)نگهداری CS1: پست اسکریپت (link)
2. Keene, comp. by Ryusaku Tsunoda; Wm. Theodore de Bary; Donald (2006). Sources of Japanese tradition (2nd ed.). New York: Columbia Univ. Press. ISBN 978-0-231-13918-2.
3. Beckford, James A.; Demerath, N.J. III, eds. (2007). The SAGE handbook of the sociology of religion. London: SAGE Publications. ISBN 978-1-4462-0652-2.
4. باونس، «ادیان در ژاپن»، ۲۸۰.

منابع

• باونس، ویلیام (۱۳۸۷). «کتاب سوم:ادیان در ژاپن، فصل اول:دین شینتویی». در عبدالرحیم گواهی. شینتوئیزم. تهران: نشر علم. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۴۰۵-۸۱۳-۴.

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «State Shinto». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۸ نوامبر ۲۰۲۰.