شراکت عمومی-خصوصی
From Wikipedia, the free encyclopedia
شراکت عمومی-خصوصی (به انگلیسی: public–private partnership) (PPP، 3P یا P3) یک توافق همکاری بین دو یا چند بخش دولتی و خصوصی است، و بهطور معمول ماهیت طولانی مدت دارد.[1]به عبارت دیگر، دولت(ها) و بنگاه ها را درگیر میکند که برای تکمیل یک پروژه یا ارائه خدمات به مردم با یکدیگر همکاری کنند.[2]از آنجا که PPPها تعاونی بین دولت و بخش خصوصی هستند، آنها نمونه ای از حاکمیت چند ذینفع هستند. مشارکتهای دولتی و خصوصی در چندین کشور اجرا شدهاست که در درجه اول برای پروژههای زیربنایی از جمله ساختمان و تجهیز مدارس، بیمارستانها، سیستمهای حمل و نقل و سیستمهای آب و فاضلاب مورد استفاده قرار گرفتهاست.
این مقاله دقیق، کامل و صحیح ترجمه نشده و نیازمند ترجمه به فارسی است. کل یا بخشی از این مقاله به زبانی بهجز زبان فارسی نوشته شدهاست. اگر مقصود ارائهٔ مقاله برای مخاطبان آن زبان است، باید در نسخهای از ویکیپدیا به همان زبان نوشته شود (فهرست ویکیپدیاها را ببینید). در غیر این صورت، خواهشمند است ترجمهٔ این مقاله را با توجه به متن اصلی و با رعایت سیاست ویرایش، دستور خط فارسی و برابر سازی به زبان فارسی بهبود دهید و سپس این الگو را از بالای صفحه بردارید. همچنین برای بحثهای مرتبط، مدخل این مقاله در فهرست صفحههای نیازمند ترجمه به فارسی را ببینید. اگر این مقاله به زبان فارسی بازنویسی نشود، تا دو هفتهٔ دیگر نامزد حذف میشود و/یا به نسخهٔ زبانی مرتبط ویکیپدیا منتقل خواهد شد. اگر شما اخیراً این مقاله را بهعنوان صفحهٔ نیازمند ترجمه برچسب زدهاید، لطفاً عبارت {{جا:هبک-ترجمه به فارسی|1=شراکت عمومی-خصوصی}} ~~~~ را نیز در صفحهٔ بحث نگارنده قرار دهید. |
این مقاله نیازمند تمیزکاری است. لطفاً تا جای امکان آنرا از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید، سپس این برچسب را بردارید. محتویات این مقاله ممکن است غیر قابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد. |
PPPها به عنوان ابزارهای تأمین مالی بسیار بحثبرانگیز بودهاند، تا حد زیادی به دلیل نگرانی مبنی بر اینکه بازده عمومی سرمایهگذاری کمتر از بازده سرمایهدار خصوصی است. PPPها با مفاهیمی مانند خصوصیسازی و انعقاد قراردادهای خدمات دولتی ارتباط نزدیکی دارند.[3]فقدان درک مشترک از PPP و رازداری پیرامون جزئیات مالی آنها، باعث میشود روند ارزیابی اینکه آیا این PPP موفقیتآمیز بودهاست یا خیر، پیچیده باشد.[4]طرفداران P3 سهم ریسک و توسعه نوآوری را برجسته میکنند، در حالی که منتقدین هزینههای بالاتر و مسئولیت پذیری آنها را عامل منفی میدانند.
در شراکت عمومی-خصوصی، دولتها با همکاری شرکتهای بخش خصوصی، زیرساختهای مورد نیاز، برای ارائهٔ خدمات به عموم جامعه را گسترش میدهند.
مزیت مهم این شیوه از تعامل حفظ منافع دو طرف همکاری، یعنی بخش دولتی و بخش خصوصی است. بهعنوان مثال درحالیکه دولتها برای اینکه بتوانند زیرساختها را متناسب با افزایش جمعیت توسعه دهند، با مشکل محدودیت منابع درآمدی مواجهاند، با استفاده از این شیوه میتوان با واگذاری ساخت و بهرهبرداری از زیرساختها به بخش خصوصی، این بخش را از سود مناسب بهرهمند کرد و همزمان، خدمات زیرساختی مورد نیاز دولت را نیز تأمین نمود.[5] همچنین در این روش به دلیل وجود سازوکار مناسب برای همکاری دولت و بخش خصوصی و نبود ساختار کارفرما و پیمانکار، طرفی که به خوبی میتواند مدیریت ریسک کند، ریسک طرح را میپذیرد و به این ترتیب، با افزایش کارایی، هزینهها کاهش یابد.