شاه عبدالعزیز دهلوی
From Wikipedia, the free encyclopedia
شاه عبدالعزیز دهلوی (۱۱ اکتبر ۱۷۴۶–۵ ژوئن ۱۸۲۴) محدث و صوفی مجدد و مصلح اهل هند بود. او از فرقه صوفی نقشبندی بود که از سنت واکنش خشونتآمیز علیه مدرنیزه کردن فرهنگ سنی بیرون آمد. این سنت الهام بخش تحقیقات سنی بعدی از جمله پدر او شاه ولیالله بود.[1]او اولین کسی بود که هندوستان تحت سلطه بریتانیا را دارالحرب اعلام کرد . برای همین او را پیشگام جنبش آزادی هند نامیدهاند.[2][3] اکثر مدارس حدیث آموزی هند که تا به امروز وجود دارد، نام شاه عبدالعزیز را در رأس شجره نامه خود دارند.[4]