![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b2/Albania_film_clapperboard.svg/langfa-640px-Albania_film_clapperboard.svg.png&w=640&q=50)
سینمای آلبانی
From Wikipedia, the free encyclopedia
سینمای آلبانی (انگلیسی: Cinema of Albania) کارش را در سالهای ۱۹۱۱ و ۱۹۱۲ با نمایش فیلمهای خارجی و ساخت چند فیلم مستند در دوره پیش از جنگ جهانی اول و در خلال آن، آغاز کرد. در دوره حاکمیت سوسیالیستها، مؤسسه فیلم آلبانی (کینو استودیو) با همکاری شوروی و با تأکید بر پروپاگاندای مربوط به درگیریهای زمان جنگ، تأسیس شد. با بستهتر شدن فضای سیاسی و انزوای بیشتر کشور در دهههای ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، واردات فیلمهای خارجی به شدت محدود شد و تولیدات داخلی که در گونههای مستندهای فرهنگی و پویانمایی قرار داشتند، رشد کردند.[1]
![سینمای آلبانی سالانه ۱۲ تا ۱۴ فیلم تولید میکند](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b2/Albania_film_clapperboard.svg/320px-Albania_film_clapperboard.svg.png)
در ۱۹۹۰، حدود ۲۰۰ فیلم در آلبانی ساخته شدند و بیش از ۴۵۰ سالن سینما وجود داشت که بسیاری از تجهیزات آنها فرسوده و منسوخشده بودند. با تحول اقتصادی در دهه ۱۹۹۰، کینو استودیو تفکیک شده و خصوصی شد. همزمان، مرکزی ملی برای فیلمسازی تأسیس شد در حالی که در شهرها، سالنهای مدرن سینمایی ساخته میشد که اغلب فیلمهای آمریکایی را نمایش میدادند. بین سالهای ۱۹۵۵ تا۱۹۶۵ عمده آثار ساخته شده در آلبانی حول محور جنگهای پارتیزانی و داستانهای مرتبط با جنگ جهانی دوم و سهم آلبانیاییها در این جنگ اختصاص داشت. در این سالها سارا علیمرادی که در مدرسه سینمایی مسکو تحصیل کرده بود به سردمدار سینمای آلبانی تبدیل گردید و اکنون به عنوان مادر سینمای این کشور شمرده میشود. فیلمها و آثار علیمرادی در دهه ۶۰ و۷۰ عمدتاً بر اساس فرهنگ آلبانیاییها استوار بود.[2]