سنت (موسیقی)
From Wikipedia, the free encyclopedia
سنت (انگلیسی: cent) واحدی لگاریتمی است که برای اندازهگیری فواصل موسیقایی استفاده میشود. اعتدال مساوی دوازدهنتی، هر اکتاو را به ۱۲ نیمپرده تقسیم میکند که هرکدام از آنها ۱۰۰ سنت طول دارند.[1] معمولاً از سنت برای نشان دادن فواصل کوچک یا برای مقایسهٔ اندازه فاصلهها در سیستمهای متفاوت کوکبندی استفاده میشود. در واقع، فاصله یک سنت، آنقدر کم است که نمیتوان آن را میان نتهای متوالی شنید.
الکساندر جی. الیس این اندازهگیری را براساس صوتشناسی لگاریتمیِ سیستم نیمپرده اعشاری گاسپار د پرونی که در دههٔ ۱۸۳۰ میلادی توسعه داد، بنا کرد. الیس، سازهای مختلفی را از سراسر جهان بررسی کرد و با استفاده گسترده از سنت، به مقایسه مقیاسهای بهکار رفته در آنها پرداخت و آنها را اعلام کرد. پس از آن، این سیستم اندازهگیری را در ویرایشاش از کتاب هرمان فون هلمهولتز با نام در احساس نوا در ۱۸۷۵ اعمال کرد. این سیستم، بعدها به روش استاندارد عرضه و مقایسه گامهای موسیقی و فواصل آن، مبدل شد.