![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/31/Map_of_the_Gurjara-Pratiharas_%2528circa_800-950_CE%2529.png/640px-Map_of_the_Gurjara-Pratiharas_%2528circa_800-950_CE%2529.png&w=640&q=50)
سلسله گورجارا-پراتیهارا
From Wikipedia, the free encyclopedia
گورجارا-پراتیهارا (انگلیسی: Gurjara-Pratihara) سلسلهای بودند که از اواسط قرن هشتم تا قرن یازدهم میلادی بر بخش بزرگی از هند فرمانروایی میکردند. آنها ابتدا در اوجائین و سپس در قنوج حکومت میکردند.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/31/Map_of_the_Gurjara-Pratiharas_%28circa_800-950_CE%29.png/640px-Map_of_the_Gurjara-Pratiharas_%28circa_800-950_CE%29.png)
این سلسله نقش مهمی در جلوگیری از پیشروی اعراب به سمت شرق رود سند داشت.[1] ناگابهاتا اول، سپاه عرب را در نبردهای خلافت در هند شکست داد. در زمان ناگابهاتا دوم، گورجارا-پراتیهاراها به قدرتمندترین دودمان در شمال هند تبدیل شدند. پس از او پسرش رامابهادرا و سپس نوهاش میهیرا بهوجا به حکومت رسیدند. در زمان بهوجا و جانشین او ماهندراپالا اول، این سلسله به اوج شکوفایی و قدرت خود رسید و قلمرو آن از مرز سند در غرب تا بنگال در شرق و از هیمالیا در شمال تا مناطقی فراتر از نرمدا در جنوب گسترش یافت. این گسترش، منجر به درگیری با امپراتوریهای راشترکوته و پالا برای کنترل شبهقاره هند شد. در این دوره، پراتیهارا امپراتوری عنوان «مهاراجه دیراجه آریاورته» (شاه بزرگ شاهان سرزمینهای آریایی) را به خود اختصاص داد.
گورجارا-پراتیهاراها به خاطر مجسمهها، آثار حکاکیشده و معابد سبک غرفه باز خود شناخته شدهاند. بزرگترین توسعه سبک معبد سازی آنها در خاجوراهو بود که اکنون میراث جهانی است.[2]
قدرت این دودمان به دلیل درگیریهای داخلی و حمله بزرگ حاکم راشترکوته، ایندرا سوم، که در حدود سال ۹۱۶ قنوج را غارت کرد، تضعیف شد. این سلسله هرگز نفوذ سابق خود را به دست نیاورد و فئودالهای آن به تدریج قدرتمندتر شده و اعلام استقلال کردند. در پایان قرن دهم، این سلسله کنترل کمی بیش از منطقه دوآب گنگ را در دست داشت. آخرین پادشاه مهم آنها، راجیاپالا، در سال ۱۰۱۸ توسط محمود غزنوی از قنوج رانده شد.[3]