سرزمین‌های فلسطینی

برای دیگر کاربردها، فلسطین (ابهام‌زدایی) را ببینید.

سرزمین‌های اشغال شده فلسطینی‌ دو منطقه‌ فلسطینی با نام‌های کرانه باختری و نوار غزه هستند که از زمان جنگ شش‌روزه ۱۹۶۷، به دست اسرائیل اشغال شده‌اند.

سرزمین‌های فلسطین
نقشهٔ اسرائیل و مناطق اشغالی
نام(های) اهلیت	مردم فلسطینی و شهرک یهودی‌نشین
بنیان‌گذاری
• جنگ شش‌روزه	۱۹۶۷
مساحت
• کل	۶٬۲۲۰ کیلومتر مربع (۲٬۴۰۰ مایل مربع) کرانه باختری رود اردن: ۵٬۸۶۰ km۲, (water=دریای مرده: ۲۲۰ km۲),[1] نوار غزه: ۳۶۰ km۲[2]
• آبها (٪)	۳٫۵
جمعیت
• برآورد سال ۲۰۱۲	۴٬۲۹۳٬۳۱۳[3]
• سرشماری ۲۰۰۷	۳٬۷۱۹٬۱۸۹[3][4]
• تراکم	۶۵۴ بر کیلومتر مربع (۱٬۶۹۳٫۹ بر مایل مربع)
شاخص توسعه انسانی (۲۰۱۰)	۰٫۶۴۵[5] 97th
واحد پول	دینار اردنa پوند مصرb شکل جدید اسرائیلc (JOD, EGP, ILS)
منطقه زمانی	یوتی‌سی+۲
• تابستان (ساعت تابستانی)	یوتی‌سی+۳
پیش‌شماره تلفنی	+۹۷۰d
کد ایزو ۳۱۶۶	PS
دامنه سطح‌بالا	.ps, فهرست دامنه‌های سطح‌بالا
Notes a b c d a Used in کرانه باختری رود اردن from 1950–present b Used in نوار غزه from 1951–present c Used from 1985–present d +۹۷۲ is also used

کشورهایی که فلسطین را به رسمیت شناخته‌اند.

دیوان بین‌المللی دادگستری از کرانه باختری، شامل بیت‌المقدس شرقی، به عنوان «سرزمین اشغال شده فلسطینی» یاد کرده، و این لفظ به عنوان تعریف قانونی از سوی این دیوان در نظر مشورتی خود در ژوئیه ۲۰۰۴ به کار رفت.^[6][7] این دیوان در نظر مشورتی ژوئیه ۲۰۲۴ خود با عنوان «عواقب قانونی پدید آمده از سیاست‌ها و اقدامات اسرائیل در سرزمین اشغالی فلسطین، از جمله اورشلیم شرقی» نوشت «حوزه سرزمینی-سرزمین‌های فلسطینی اشغال شده از سال ۱۹۶۷ شامل کرانه باختری، اورشلیم شرقی و نوار غزه- 'سرزمین فلطینی اشغال شده'، از نقطه‌نظر قانونی، یک واحد سرزمینی را تشکیل می‌دهند.»^[8] لفظ سرزمین اشغال شده فلسطینی بین اکتبر ۱۹۹۹ و دسامبر ۲۰۱۲ از سوی سازمان ملل متحد و دیگر سازمان‌های بین المللی^[9] در اشاره به مناطق تحت کنترل تشکیلات خودگردان فلسطین به کار رفت، اما از سال ۲۰۱۲ که فلسطین به عنوان یکی از دولت‌های ناظر غیر عضو سازمان ملل پذیرفته شد، این سازمان منحصراً از نام دولت فلسطین استفاده کرد.^{[10][11][12][13]} اتحادیه اروپا نیز از لفظ «سرزمین اشغال شده فلسطینی» استفاده می‌کند.^[14][15] حکومت اسرائیل و حامیان آن در عوض از برچسب «سرزمین‌های مورد مناقشه» استفاده می‌کنند.^[16] نوار غزه و کرانه باختری از زمان جنگ ۱۹۴۸ اعراب و اسرائیل تا جنگ شش روزه ۱۹۶۷ به ترتیب در اشغال مصر و اردن بودند. اسرائیل کرانه باختری و نوار غزه را در سال ۱۹۶۷ اشغال کرد و از آن زمان کنترل آنها را در دست دارد. در سال ۱۹۸۰، اسرائیل رسماً بیت المقدس شرقی را جذب خود کرد و کل این شهر را به عنوان پایتخت خود اعلام کرد. با این که این گنجاندن هیچگاه به حد الحاق قانونی نرسید، به طور بین المللی محکوم شد^[17] و از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد باطل و بی‌اعتبار اعلام شد.^[18] تشکیلات خودگردان فلسطین، سازمان ملل متحد،^[19] نهادهای بین‌المللی قانونی و بشردوستانه^[20][21] و جامعه بین‌المللی^[22][23] بیت‌المقدس شرقی را به عنوان بخشی از کرانه باختری، و بر این اساس بخشی از سرزمین‌های فلسطینی محسوب می‌کنند. تشکیلات خودگردان فلسطین هرگز بر این ناحیه اعمال اقتدار نکرده، گرچه این شهر بیت الشرق و ساختمان‌های متعدد دیگر آن را به عنوان ابراز منافع اقتدار آن در خود جای داده است.^[24][25] اقتدار اسرائیل بر بیت‌المقدس شرقی از سوی جامعه بین‌المللی به رسمیت شناخته نشده، بر این اساس که الحاق یکجانبه این سرزمین در جریان جنگ منافی کنوانسیون چهارم ژنو است.^[26][27] هزینه این اشغال برای اسرائیل در طول چهار دهه (۱۹۶۷–۲۰۰۷) بالغ بر $۵۰ میلیارد تخمین زده شده است.^[28] بانک جهانی در سال ۲۰۱۳ تخمین زد هزینه سالانه اشغالگری اسرائیل برای اقتصاد فلسطین $۳٫۴ میلیارد است.^[29] در ۱۹۸۸, با قصد سازمان آزادی‌بخش فلسطین (PLO) برای اعلان یک دولت فلسطین شامل بیت‌المقدس شرقی، اردن همه ادعاهای ارضی خود نسبت به کرانه باختری را پس گرفت.^[30] در ۱۹۹۳, در پی پیمان‌های اسلو، بخشهایی (مناطق آ و ب) از سرزمین‌های فلسطینی تحت حوزه تشکیلات خودگردان فلسطین قرار گرفتند. اسرائیل همچنان کنترل نظامی کامل و کنترل غیرنظامی ۶۱٪ از کرانه باختری را در اختیار دارد (منطقه ج (کرانه باختری)). پیمان‌های اسلو دسترسی به دریا برای غزه در فاصله ۲۰ مایل دریایی از ساحل را قرار داد. در زمینه درگیری اسرائیل و غزه، تعهد ۲۰۰۲ برلین این را به ۱۲ مایل (۱۹ کیلومتر) کاهش داد. در اکتبر ۲۰۰۶, اسرائیل یک محدودیت ۶ مایلی برقرار کرد، و در پایان جنگ ۲۰۰۸–۲۰۰۹ غزه دسترسی را به ۳ مایل دریایی محدود که فراتر از آن یک منطقه ورود ممنوع وجود دارد. در نتیجه، در سال ۲۰۱۲ بیش از ۳٬۰۰۰ ماهیگیر فلسطینی از دسترسی به ۸۵٪ از نواحی دریایی که در سال ۱۹۹۵ اعطا شده بود محروم شدند.^[31] استفاده فلسطینیان از اکثریت دریای مرده ممنوع است، و فلسطینیان از امکان دسترسی به خط ساحلی آن محرومند.^[32] اسرائیل در سال ۲۰۰۵ از نوار غزه خارج شد. در سال ۲۰۰۷ افتادن کنترل غزه به دست حماس سرزمین‌های فلسطینی را از نظر سیاسی درگیری فتح و حماس جدا کرد. سازمان فتح عباس تا حد زیادی بر کرانه باختری حکمرانی می‌کرد و به‌طور بین‌المللی به عنوان حکومت (ملی) فلسطین به رسمیت شناخته شد.^[33] در سال ۲۰۰۹, سازمان ملل کرانه باختری و نوار غزه را همچنان در اشغال اسرائیل محسوب می‌کرد.^[11]

در نوامبر ۲۰۰۲، قطعنامه 67/19 مجمع عمومی سازمان ملل متحد بار دیگر «حق مردم فلسطین برای تعیین سرنوشت شان و استقلال شان در کشور فلسطین در سرزمین‌های فلسطینی اشغال شده از سال ۱۹۶۷» را مورد تأیید قرار داد و تصمیم گرفت «به فلسطین جایگاه دولت ناظر غیر عضو در سازمان ملل متحد» اعطا کند. یک ماه بعد، یک یادداشت قانونی سازمان ملل ترجیح فلسطین به نام دولت فلسطین با رهبری کنونی محمود عباس را به رسمیت شناخت.^[34]

ذکر شد که هیچ مانع قانونی برای استفاده از عنوان فلسطین در اشاره به ناحیه جغرافیایی سرزمین‌های فلسطینی وجود ندارد. همچنین توضیح داده شد که مانعی برای تداوم استفاده از لفظ «سرزمین‌های اشغال شده فلسطینی شامل بیت‌المقدس شرقی» یا دیگر لفظ‌هایی که ممکن است توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد به کار روند وجود ندارد.^[35] سازمان بین‌المللی استانداردسازی در سال ۲۰۱۳ این تغییر نام را انجام داد.^[36] شورای امنیت سازمان ملل همچنان با فلسطین به عنوان یک نهاد غیر حاکم رفتار می‌کند،^[37] که از پیوستن فلسطین به عنوان عضو کامل سازمان ملل جلوگیری می‌کند.^[38] کابینه اسرائیل بر این موضع بوده‌اند که این ناحیه درگیر اختلاف سرزمینی است.^{[39][40][منبع بهتری نیاز است]} حدود این سرزمین‌ها، با این که تابع مذاکرات آینده است، به کرات از سوی تشکیلات خودگردان به عنوان خط سبز مورد تأیید قرار گرفته است. از زمان بیانیه استقلال فلسطین در سال ۱۹۸۸, کشورهای مختلفی دولت فلسطین را به رسمیت شناخته‌اند. این کشور از سوی اسرائیل و بیشتر جهان غرب، از جمله ایالات متحده آمریکا به رسمیت شناخته نشده است.

در سال ۲۰۱۴, فتح و حماس توافق کردند انتخابات برگزار کنند و یک دولت اتحاد توافقی تشکیل دهند..^[41] این حکومت پس از نبرد ۲۰۱۴ اسرائیل و غزه دوام آورد،^[42] اما پس از این که رئیس محمود عباس گفت نمی‌تواند در نوار غزه فعالیت کند که ژوئن ۲۰۱۵ منحل شد.

وضعیت جمعیتی کنونی

نقشهٔ سرزمین مقدس فلسطین که نه تنها پادشاهی‌های کهن یهودیه و اسرائیل، بلکه محل سکونت ۱۲ قبیلهٔ جداگانه را نیز نشان می‌دهد؛ و مؤید تنوع محل‌های استقرار آن‌ها در گذشته است؛ همانگونه که در عهد عتیق اشاره شده است. «این نقشهٔ جغرافیایی از استودیوی تابی کونرادی لاتر، ۱۷۵۹ گرفته شده است.»

طبق آمار فلسطینی‌ها بیش از ۴٫۲ میلیون فلسطینی در ساحل غربی زندگی می‌کنند. طبق یک بررسی که در ششمین کنفرانس Herzliya دربارهٔ تراز امنیت ملی اسرائیل ارائه شد،^[43] ۴٫۱ میلیون فلسطینی وجود دارد. طبق آمار فلسطینی‌ها بیش از ۲/۱ میلیون فلسطینی دیگر در نوار غزه هستند.

همچنین طبق جدیدترین آمار ارائه شده از آخرین داده های سازمان ملل متحد جمعیت کنونی کشور فلسطین تا روز چهارشنبه 11 سپتامبر 2024 ،  5،513،864 نفر است.^[44]

جستارهای وابسته

• مناطق اشغال شده توسط اسرائیل

منابع

1. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۶ مه ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۲.
2. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۸ ژوئن ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۲.
3. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۸ ژوئن ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۲.
4. «نسخه آرشیو شده» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۰ ژانویه ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۲.
5. «نسخه آرشیو شده» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۱۵ نوامبر ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۲.
6. "Archived copy" (PDF). Archived from the original (PDF) on 6 July 2010. Retrieved 2010-07-06.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:عنوان آرشیو به جای عنوان (link) "International Court of Justice Reports of Judgments, Advisory Opinions and Orders – Legal Consequences of the Construction of a Wall in the Occupied Palestinian Territory Advisory Opinion of 9 July 2004 ". Retrieved 11 August 2013
7. Ben-Naftali, Orna; Gross, Aeyel M.; Michaeli, Keren (2005). "Illegal Occupation:Framing the Occupied Palestinian Territory". Berkeley Journal of International Law. 23 (3): 552. Archived from the original on 7 February 2017. Retrieved 9 October 2018. "gradually substituting the terms....Palestinian occupied territories
8. International Court of Justice (2024-07-19). "Legal Consequences arising from the Policies and Practices of Israel in the Occupied Palestinian Territory, including East Jerusalem" (PDF). دیوان بین‌المللی دادگستری. Retrieved 2024-07-19.
9. "RE: Inclusion of new country name and code elements" (PDF). International Organization for Standardization. 22 July 2011. Archived from the original (PDF) on 22 July 2011.
10. Le More, Anne (2008). International assistance to the Palestinians after Oslo: political guilt, wasted money. Routledge studies on the Arab-Israeli conflict. Vol. 1. London and New York: روتلج. p. 27. ISBN 978-0-415-45385-1.
11. "December Overview" (PDF). UNOCHA. December 2009. Archived from the original (PDF) on 16 February 2010. Retrieved 3 January 2010.
12. "Israeli practices affecting the human rights of the Palestinian people in the Occupied Palestinian Territory, including East Jerusalem: Report of the Secretary-General (UN Doc. A/71/364)". United Nations. 30 August 2016. Retrieved 29 November 2016.
13. Le More, Anne (2008). International assistance to the Palestinians after Oslo: political guilt, wasted money. Routledge studies on the Arab-Israeli conflict. Vol. 1. London and New York: روتلج. p. 29. ISBN 978-0-415-45385-1.
14. "European Union, Trade in goods with Occupied Palestinian Territory" (PDF). European Commission / Directorate-General for Trade. 4 November 2016. Archived (PDF) from the original on 2019-05-28. Retrieved 29 November 2016.
15. "Council conclusions on the Middle East Peace Process". Council of the European Union. 18 January 2016. Retrieved 29 November 2016. The Council highlights the importance of unhindered work of civil society both in Israel and the occupied Palestinian territory and follows recent developments in this regard with concern.
16. "Occupied Territories or Disputed Territories?". Jerusalem Center for Public Affairs. Retrieved 27 June 2023.
17. Jonathan Kuttab; Claude Klein (2000). "5. Access to Jerusalem and the Holy Places". Jerusalem:Points Beyond Friction and Beyond. Kluwer Law International. p. 68. ISBN 9041188436.
18. Barahona, Ana (2013). Bearing Witness – Eight weeks in Palestine. London: Metete. p. 12. ISBN 978-1-908099-02-0.
19. قطعنامه ۴۴۶ شورای امنیت، قطعنامه ۴۶۵ شورای امنیت، Resolution 484, among others
20. "Legal Consequences of the Construction of a Wall in the Occupied Palestinian Territory". دیوان بین‌المللی دادگستری. 9 July 2004. Archived from the original on 28 August 2007. Retrieved 27 September 2006.
21. "Conference of High Contracting Parties to the Fourth Geneva Convention: statement by the International Committee of the Red Cross". کمیته بین‌المللی صلیب سرخ. 5 December 2001. Archived from the original on 7 February 2011. Retrieved 27 September 2006.
22. "Applicability of the Geneva Convention relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War, of 12 August 1949, to the Occupied Palestinian Territory, including Jerusalem, and the other occupied Arab territories". United Nations. 17 December 2003. Archived from the original on 3 June 2007. Retrieved 27 September 2006.
23. "EU-Settlements Watch" (PDF). 1 February – 31 July 2002. Archived (PDF) from the original on 2009-09-07.
24. Shlomo Slonim, Jerusalem in America's Foreign Policy: 1947–1997, Martinus Nijhoff Publishers, 1998 pp.332–333.
25. Menachem Klein, ['Jerusalem: The Contested City,'] C. Hurst & Co. Publishers, 2001 pp.189ff. , passim.
26. Korman, Sharon (31 October 1996). The Right of Conquest: The Acquisition of Territory by Force in International Law and Practice. Clarendon Press. ISBN 978-0-19-158380-3 – via Google Books.
27. Dugard, John (1987). Recognition and the United Nations. Cambridge: Grotius Publications Limited. pp. 111–115. ISBN 0-521-46322-X.
28. 'Cost of occupation – over $50 billion,' وای‌نت، 9 June 2007
29. 'Occupation costs Palestinians 'billions',' الجزیره (شبکه خبری), 9 October 2013
30. Human Rights Watch, 1 February 2010; Stateless Again – II. International and Jordanian Law
31. 'Gaza in 2020: A liveable place?', اونروا، August 2012
32. 'Humanitarian Fact Sheet on the Jordan Valley and the Dead Sea Area,' بایگانی‌شده در ۷ نوامبر ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine OCHA, February 2012.
33. "Hamas leader's Tunisia visit angers Palestinian officials". Al Arabiya. 7 January 2012. Retrieved 26 December 2012.
34. O'Brien, Patricia (2012-12-21). "Issues related to General assembly resolution 67/19 on the status of Palestine in the United nations" (PDF). United Nations. Archived (PDF) from the original on 2016-03-31. Retrieved 2018-10-09.
35. Gharib, Ali (2012-12-20). "U.N. Adds New Name: "State of Palestine"". دیلی بیست. Archived from the original on 1 January 2013. Retrieved 2013-01-10.
36. "Name change for State of Palestine and other minor corrections" (PDF). International Organization for Standardization. 3 November 2013. Archived from the original (PDF) on 3 November 2013.
37. McHigh, Jess (19 August 2015). "Israel-Palestine Conflict: French UN Security Council Resolution Off The Table in Favor of Palestinian Statehood?". International Business Times. Retrieved 22 October 2015.
38. United Nations. "UN Charter". United Nations. Archived from the original on 26 September 2011. Retrieved 21 November 2014.
39. FAQ: The Peace process with the Palestinians – Dec 2009. Mfa.gov.il. Retrieved 2012-01-15.
40. From "Occupied Territories" to "Disputed Territories," by Dore Gold بایگانی‌شده در ۹ ژوئیه ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine. Jcpa.org. Retrieved 2012-01-15.
41. Keinon, Herb. "Politics: Fatah-Hamas unity talks breed Likud harmony". The Jerusalem Post. Retrieved 21 June 2014.
42. "Set 'timetable' to end Israeli occupation, Palestine to UN". Arab Herald. 28 August 2014. Retrieved 28 August 2014.
43. Zimmerman, Bennett; Seid, Roberta; Wise, Michael L. (May 1, 2006). "Begin-Sadat Center for Strategic Studies publishes "The Million Person Gap" English Hebrew". Israel Demography (به انگلیسی) (15).
44. "State of Palestine Population (2024) - Worldometer". www.worldometers.info (به انگلیسی). Retrieved 2024-09-11.