سخنچینی
From Wikipedia, the free encyclopedia
سخنچینی نوعی سخن بیاساس یا شایعه ای است که دربارهٔ مسائل شخصی دیگران گفته میشود. سخنچینی یکی از قدیمیترین و رایجترین راههای به اشتراک گذاشتن حقایق یا دیدگاه هاست. اما همچنین عاملی است برای وارد کردن اشتباهات و تغییرات در اطلاعات انتقال یافته. این واژه همچنین به گپ و گفت بیاساس یا شایعه گونه اشاره دارد که ماهیتی شخصی یا بیارزش دارد و در تقابل با گفتگوی معمولی قرار دارد.
سخنچینی، از دیدگاه ریشههایش در روانشناسی تکاملی مورد پژوهش قرار گرفتهاست. از این دیدگاه، سخنچینی، وسیلهٔ مهمی است که به وسیلهٔ آن میتوان وجههٔ شخص را در روابط دوطرفه کنترل کرده و بدین ترتیب پیوند دو سویهٔ گسترده و غیرمستقیم شخص را حفظ نمود. پیوند دو سویه غیرمستقیم در اینجا بدین معناست که «من به تو کمک میکنم و شخص دیگری مرا کمک میکند.» سخنچینی همچنین از نظر رابین دانبر، زیستشناس تکاملی، به عنوان تسهیلکننده برقراری پیوندهای اجتماعی در گروههای بزرگ تعریف شدهاست. امروزه با ظهور اینترنت، سخنچینی، امری فراگیر بوده و آنچه روزگاری برای گذر از مکانی در جهان به مکانی دیگر، زمان درازی میبرد اکنون، بیدرنگ صورت میگیرد. سخنچینی، برخی اوقات برای اشارهٔ ویژه به سخن چینی گسترده و اطلاعات غلط، به عنوان مثال در جریان مباحثات داغ دربارهٔ رسواییها به کار میرود. برخی روزنامهها دارای ستون شایعات هستند که به جزئیات زندگی اجتماعی و شخصی افراد سرشناس یا اعضاء سرآمد گروههای ویژهای میپردازد.[1][2][3]