![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9b/Saccharin.svg/langfa-640px-Saccharin.svg.png&w=640&q=50)
ساخارین
From Wikipedia, the free encyclopedia
ساخارین (وام واژه از روسی: Сахарин) نوعی شکر مصنوعی است،[2]
![]() | این بخش ملاحظات سلامتی به هیچ منبع و مرجعی استناد نمیکند. |
ساخارین[1] | |
---|---|
![]() | |
![]() | |
2H-1λ62-benzothiazol-113-trione | |
دیگر نامها Benzoic sulfimide | |
شناساگرها | |
شماره ثبت سیایاس | ۸۱–۰۷–۲ ![]() |
پابکم | ۵۱۴۳ |
کماسپایدر | ۴۹۵۹ ![]() |
UNII | FST467XS7D ![]() |
KEGG | D01085 ![]() |
ChEBI | CHEBI:32111 ![]() |
ChEMBL | CHEMBL۳۱۰۶۷۱ ![]() |
جیمول-تصاویر سه بعدی | Image 1 |
| |
| |
خصوصیات | |
فرمول مولکولی | C7H5NO3S۱ |
جرم مولی | ۱۸۳٫۱۸ g mol−1 |
شکل ظاهری | White crystalline solid |
چگالی | 0.828 g/cm3 |
دمای ذوب | ۲۲۸٫۸–۲۲۹٫۷ °C |
انحلالپذیری در آب | 1 g per 290 mL |
به استثنای جایی که اشاره شدهاست در غیر این صورت، دادهها برای مواد به وضعیت استانداردشان داده شدهاند (در 25 °C (۷۷ °F)، ۱۰۰ kPa) | |
![]() ![]() ![]() | |
Infobox references | |
|
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6c/Saccharin-2D-skeletal.png/640px-Saccharin-2D-skeletal.png)
ساخارین یک شیرینکننده مصنوعی است که برای اولین بار در سال ۱۸۷۹ توسط کنستانتین فالبرگ، دانشجوی شیمی دانشگاه جانز هاپکینز، کشف شد. وی این ماده را کاملاً تصادفی و هنگام کار روی ترکیبات کُلتار (قطران زغال سنگ) پیدا کرد. ساخارین، که از لحاظ شیمیایی به عنوان بنزوئید سولفیمید شناخته میشود، تقریباً ۳۰۰ تا ۵۰۰ برابر شیرینتر از ساکارز (شکر معمولی) است و از آنجایی که بدن انسان آن را متابولیزه نمیکند، کالری ندارد.
از زمان کشف آن، ساخارین به عنوان جایگزینی برای شکر در محصولات بسیاری استفاده شده است، از جمله نوشابههای رژیمی، آدامس بدون قند و دیگر خوراکیها. استفاده از ساخارین به خصوص در دوران جنگهای جهانی زیاد شد، زمانی که شکر کمیاب بود و جایگزینهای مصنوعی مورد نیاز بودند.
با این حال، در دهههای بعد، نگرانیهایی در مورد ایمنی ساخارین و ارتباط آن با سرطان در مطالعات حیوانی بالا گرفت. در سال ۱۹۷۷، ایالات متحده تلاش کرد تا استفاده از ساخارین را ممنوع کند، اما به دلیل مخالفتهای عمومی و نیاز به شیرینکنندههای کمکالری، به جای آن برچسب هشدار دهنده به محصولات حاوی ساخارین اضافه شد. اما، پس از تحقیقات بیشتر و بازبینیهای علمی، در سال ۲۰۰۰، ایالات متحده ساخارین را از فهرست مواد سرطانزا حذف کرد.
از لحاظ شیمیایی، ساخارین از نظر ساختاری نسبت به دیگر شیرینکنندههای مصنوعی منحصر به فرد است. این ترکیب بدون بو و بیرنگ، در آب به خوبی حل میشود و میتوان آن را در دماهای بالا استفاده کرد، بنابراین برای پخت و پز مناسب است.
در حال حاضر، ساخارین در بسیاری از کشورها به عنوان شیرینکنندهای ایمن و موثر شناخته میشود و در محصولات بسیاری به کار رفته است. با این حال، این شیرینکننده مانند دیگر شیرینکنندههای مصنوعی، باید به صورت متعادل مصرف شود، زیرا برخی از افراد ممکن است به آن حساسیت داشته باشند یا تجربه طعم فلزی در دهان خود داشته باشند.