زنان در انقلاب فرانسه
From Wikipedia, the free encyclopedia
مورخان از اواخر قرن ۲۰ در مورد چگونگی اشتراک زنان در انقلاب فرانسه و تأثیرات طولانی مدت آن بر زنان فرانسوی بحث کردهاند. زنان در فرانسه قبل از انقلاب از حقوق سیاسی برخوردار نبودند. آنها شهروندانی «منفعل» قلمداد میشدند و مجبور میشدند برای تعیین بهترین کار برای مردان به مردان اعتماد کنند. این امر از لحاظ نظری به طرز چشمگیری تغییر کرد زیرا ظاهراً پیشرفتهای زیادی در فمینیسم وجود داشت. فمینیسم در پاریس به عنوان بخشی از تقاضای گسترده برای اصلاحات سیاسی و اجتماعی ظهور کرد. زنان خواستار برابری با مردان شدند و سپس به خواستار پایان سلطه مردان رفتند. وسیله اصلی آنها برای تحریک، جزوهها و کلوپهای زنان، به ویژه انجمن زنان جمهوریخواه انقلابی بود. با این حال، عنصر یاکوبین در قدرت تمام باشگاههای زنان را در اکتبر ۱۷۹۳ از بین برد و رهبران آنها را دستگیر کرد. جنبش خرد شد. دیوانس این تصمیم را با توجه به تأکید بر مردانگی در زمان جنگ، شهرت بد ماری آنتوانت به دخالت زنانه در امور دولت و برتری سنتی مرد توضیح میدهد.[1] یک دهه بعد، قانون ناپلئونی وضعیت طبقه دوم زنان را تأیید و تداوم بخشید.[2]