زبانهای دراویدی
From Wikipedia, the free encyclopedia
دراویدی یک خانواده زبانی شامل حدوداً ۷۳ زبان[2] از جمله ۴ زبان نوشتاری تامیلی، تلوگو، کانارا و مالایالم است که اعضای قوم دراویدی به آن سخن میگویند. زبانهای دراویدی به لحاظ واژههایی که در آن برای نهادهای اجتماعی و خویشاوندی وجود دارد، زبان غنی ای بهشمار میروند.[3]
دراویدی | |||
---|---|---|---|
پراکنش: | جنوب آسیا و جنوب شرق آسیا، عمدتاً جنوب هند و سریلانکا | ||
تبار: | یکی از خانوادههای زبانی ابتدایی جهان | ||
نیا: | نیادراویدی | ||
زیرگروهها: |
شمالی
مرکزی
جنوبی-مرکزی
جنوبی
| ||
ایزو ۲–۶۳۹ / ۵ | dra | ||
زبان شناسی | ۴۹= (phylozone) | ||
گلاتولوگ | drav1251[1] | ||
پراکندگی زیرگروههای دراویدی:
|
شمار دراویدی زبانها بیش از ۲۱۵ میلیون نفر است. آنها بیشتر در جنوب هند و شمال شرق سریلانکا ساکنند و در هند زبانهایی از این خانواده زبان رسمی ۴ استان آندراپرادش، تامیل نادو، کرالا و کارناتاکا هستند.[4]
مرکز و شرق هند، بخشهایی از بنگلادش، نپال و پاکستان و مناطقی در بلوچستان ایران و افغانستان نقاط دیگری هستند که جمعیت قابل توجهی از این مردم را در خود جای دادهاند. جمعیت مهاجر دراویدی در کشورهایی چون مالزی و سنگاپور نیز قابل توجه است.
پژوهشهایی دربارهٔ ارتباط زبانهای دراویدی با ایلامی، صورت گرفتهاست. به باور بسیاری از زبان شناسان، زبان دراویدی بازمانده ای از زبان مردم تمدن سند بودهاست.[5] فرضیاتی که در مورد ارتباط زبانهای دراویدی با زبان عیلامی مطرح شدهاست و احتمال وجود یک زبان مشترک که زبانهای دراویدی و عیلامی و سومری و بومیان آذربایجان از آن منشعب شدهاند، به معنای نیای مشترک ساکنان بومی ایران و هندوستان در این سرزمینها است.[6]