انگلیسی میانه
From Wikipedia, the free encyclopedia
انگلیسی میانه (به انگلیسی: Middle English) گویشی تاریخی از زبان انگلیسی است که در پی بروز انواع تغییرات اساسی و عمدهای که در ساختارهای زبان انگلیسی در زمانی بین سالهای ۱۰۰۰ و ۱۲۰۰ میلادی صورت گرفت، از دل انگلیسی باستان بیرون آمد. غلبه نورمنها که از اسکاندیناوی آمده بودند، رویدادی بود که از جنبهٔ سیاسی موجبات تسریع اینگونه تغییرات زبانی را فراهم میآورد.
اطلاعات اجمالی انگلیسی میانه, منطقه ...
انگلیسی میانه | |
---|---|
Englisch, Inglis, English | |
منطقه | انگلستان, some parts of ولز، اسکاتلند, to some extent ایرلند |
دوره | developed into Early Modern English، اسکاتس, and Yola و Fingallian in ایرلند by the 16th century |
هندواروپایی
| |
گونههای نخستین | زبان انگلیسی باستان
|
کدهای زبان | |
ایزو ۲–۶۳۹ | enm |
ایزو ۳–۶۳۹ | enm |
ایزو ۶–۶۳۹ | meng |
گلاتولوگ | midd1317 [1] |
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آیپیای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامتهای سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسههای یونیکد ببینید. |
بستن
در اوائل سدهٔ دهم میلادی، نورمنها در شمال فرانسه ساکن شدند، پادشاهی قدرتمندی تشکیل داده، و تمدنی مبتنی بر زبان فرانسوی به وجود آوردند. در سال ۱۰۶۶ بود که آنها به رهبری دوک ویلیام خود را به آن سوی کانال رسانیده و فرمانروایی انگلستان را هم به دست آوردند.
معمولاً تاریخ زبان انگلیسی را به سه دوره تقسیم میکنند:
- انگلیسی باستان از سده هفتم تا حدود ۱۱۰۰ م
- انگلیسی میانه از ۱۱۰۰ تا ۱۴۵۰ یا ۱۵۰۰
- انگلیسی مدرن از ۱۵۰۰ تا امروز