روش تاریخی-انتقادی
From Wikipedia, the free encyclopedia
روش تاریخی-انتقادی (فرانسوی: La méthode historico-critique) یا نقّادی تاریخی (انگلیسی: Historical criticism) شاخهای از نقد و تفسیر است که بر اساس آن، ریشههای متون باستانی تحقیق میشود تا «جهانی که در پشت آن قرار دارد» درک شود. این روش زمینهٔ تاریخی و روند شکلگیری آثار را بررسی میکند. برای این امر، از دانشهایی همچون تاریخ، زبانشناسی، لغتشناسی، نسخهشناسی، جامعهشناسی و باستانشناسی استفاده میشود. روش تاریخی-انتقادی در ابتدا برای متون مسیحی و یهودیِ عهد باستان به کار گرفته شد، اما گاه به متون مذهبی و غیرمذهبی دیگر نقاط جهان نیز اعمال شدهاست. در مورد متون مذهبی، این روش تلاش میکند تا با مطالعهٔ منابع مختلف و دادههای تاریخی، شیوهٔ شکلگیری متن را فراتر از تفسیرها و روایتهای جزمیشده و متأخر بررسی کند.[1]