بزم و رزم
From Wikipedia, the free encyclopedia
بزم و رزم مفهومی قدیمی است که پیشینه آن به ایران پیش از اسلام بازمیگردد.[1] در بزم، توانایی شاه در سرگرمی و لذتهای دنیوی چون خوراک و غذا و موسیقی و رقص به نمایش گذاشته میشد؛ در رزم، شاه باید قدرت و شجاعت و دلاوری اش را در شکست دشمنان کشور اثبات میکرد. رزم و بزم از ادبیات فارسی به ادبیات عثمانی هم راه پیدا کرد.[2] در شاهنامه بر سویه «رزم» تأکید شده و در هفت پیکر نظامی گنجوی بر «بزم».[3]