سایکدلیک راک
From Wikipedia, the free encyclopedia
سایکدلیک راک یا راک روانگردان[1] (به انگلیسی: Psychedelic rock) سبکی از موسیقی راک ملهم از فرهنگ روان گردان (سایکدلیک) است و تلاش دارد تأثیرهایی مشابه استفاده از داروهای روانگردان (مواد مخدر و محرک) ایجاد کند.
سایکدلیک راک | |
---|---|
ریشههای سبکی | راک، بلوز راک، جز، فولک راک، راگا، گاراژ راک، ریتم و بلوز |
ریشههای فرهنگی | اواسط دهه ۶۰، بریتانیا و ایالات متحده آمریکا |
سازهای معمول | گیتار باس، درامز، کیبورد، ارگ الکتریک، گیتار الکتریک، ملوترون، پرکاشن، سیتار |
فرمهای مشتقشده | هارد راک، گلم راک، هوی متال، پراگرسیو راک، استانر راک، جم بند، گوتیک راک، راک تجربی، شوگیزینگ، فانک |
زیرژانرها | |
اسید راک – راگا راک – اسپیس راک | |
ژانرهای درهمآمیخته | |
سایکدلیک پاپ – سایکدلیک سول – سایکدلیک ترنس |
در این سبک، افکتها و تکنیکهای جدیدی در ضبط استفاده میشود که متأثر از منابع غیر غربی مانند راگاها و درُونهای موسیقی هندی است. این سبک در اواسط دههٔ ۶۰ میلادی و به وسیله گروههایی همچون بیتلز، بِردز و یاردبردز و پینک فلوید پایهگذاری شد و گروههای راک و بلوز راک انگلیسی و آمریکایی نظیر گریتفول دد، جفرسن ایرپلین، جیمی هندریکس، کریم، دورز و پینک فلوید بهعنوان یک ژانر موسیقی بهآن رسمیت دادند. در سالهای ۱۹۶۷ و ۱۹۶۹ سایکدیلیک راک با فستیوالهای تابستان عشق و وودستاک به اوج خود رسید و به یک جنبش موسیقایی بینالمللی به همراه جلوههای وسیع ضدفرهنگی تبدیل شد و در نهایت، از دست رفتن و مرگ مهرههای کلیدی این سبک و جنبش بازگشت به ریشههای راک، وقتی جامعه در حال تغییر نگرش بود و پیش از آنکه این سبک از بین برود، سبب شد بازماندگان به سبکهای دیگری روی بیاورند. (بعضی هنرمندان مانند پینک فلوید تا آخر خصلتهای سایکدلیکشان را حفظ کردند).
سایکدلیک راک بر خلق سبکهایی نظیر سایکدلیک پاپ و سایکدلیک سول نیز تأثیر گذاشت. همچنین پُلی شد برای انتقال فُرمهای اولیهٔ موسیقی بلوز و فولک مبتنی بر راک (مانند بلوز راک و فولک راک) به پراگرسیو راک، گلم راک و هارد راک و نتیجهٔ این دگردیسی گسترش زیر شاخههایی مثل هوی متال بود. از اواخر دهه هفتاد میلادی سایکدلیک در شکلهای جدیدی مانند نئو سایکدلیا احیا شد.