دنیل دی-لوئیس
بازیگر انگلیسی / From Wikipedia, the free encyclopedia
سِر دنیل مایکل بلیک دی-لوئیس (انگلیسی: Sir Daniel Michael Blake Day-Lewis؛ زادهٔ ۲۹ آوریل ۱۹۵۷) بازیگر بازنشستهٔ انگلستانی است.[1] او اغلب بهعنوان یکی از برترین بازیگران نسل خودش توصیف میشود.[2] در سال ۲۰۱۲، مجله تایم دی-لوئیس را «بزرگترین بازیگر جهان» نامید[3] و در ۲۰۲۰، نام او در فهرست نیویورک تایمز از ۲۵ بازیگر برتر قرن بیست و یکم آمد. او در ژوئن ۲۰۱۴، در جریان مراسم تولد ملکه انگلستان به دریافت عنوان شوالیه مفتخر شد.[4]
سِر دنیل دی-لوئیس | |
---|---|
نام هنگام تولد | دنیل مایکل بلیک دی-لوئیس |
زادهٔ | ۲۹ آوریل ۱۹۵۷ (۶۷ سال) لندن، انگلستان |
شهروندی |
|
محل تحصیل | مدرسه تئاتر بریستول الد ویک |
پیشه | بازیگر |
سالهای فعالیت | ۱۹۷۰–۲۰۱۷ |
همسر(ها) | ربکا میلر (ا. ۱۹۹۶) |
شریک(های) زندگی | ایزابل آجانی (۱۹۸۹–۱۹۹۵) |
فرزندان | ۳ |
والدین |
|
خویشاوندان |
|
جایزه(ها) | فهرست کامل |
علیرغم اینکه در مدرسه بریستول به شیوه مرسوم و عادی، بازیگری را آموزش میدادند، دی-لوئیس تصمیم گرفت که از سبک متد اکتینگ استفاده کند. به خاطر همین است در فیلمهایی که بازی میکند، خود را وقف نقشش میکند و همچنین به تحقیق دربارهٔ نقشهایش مشهور است.[5][6] او معمولاً در تمام زمان فیلمبرداری در نقش باقی میماند؛ حتی اگر به سلامتیاش آسیب برساند یا برایش مضر باشد.[7] دی-لوئیس به عنوان یکی از گزیدهکارترین بازیگران صنعت فیلمسازی شناخته میشود، بهطوریکه از سال ۱۹۹۸ به بعد او تنها در شش فیلم به ایفای نقش پرداخته و تقریباً بین هریک از فیلمهایش پنج سال فاصله افتادهاست.[8] او به شدت از زندگی شخصیاش حفاظت میکند به گونهای که در تمام این سالها به ندرت مصاحبه کرده و در انظار عمومی ظاهر شدهاست.[9]
دی-لوئیس در بیشتر سالهای دههٔ ۸۰ میلادی، هم در تئاتر حضور داشت هم در سینما. عضویت در «شرکت رویال شکسپیر»[و 1] و بازی کردن نقش رومئو در نمایش رومئو و ژولیت و بازی به جای فلوت در نمایش رؤیای شب نیمه تابستان از معدود فعالیتهای وی در تئاتر بود. در سالهای ۱۹۸۴ و ۱۹۸۵ به ترتیب در فیلمهای باونتی و رختشویخانه زیبای من ظاهر شد. اولین ایفای نقش او که هم نظر منتقدان و هم نظر مردم را جلب کرد، در فیلم اتاقی با یک چشمانداز (۱۹۸۵) بود. بعد از آن، او در فیلم سبکی تحملناپذیر هستی (۱۹۸۸) بازی کرد.
دی-لوئیس جوایز متعددی به دست آورده که مهمترین آن سه جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر مرد برای فیلمهای پای چپ من (۱۹۸۹)، خون به پا خواهد شد (۲۰۰۷) و لینکلن (۲۰۱۲) است، که او را به تنها بازیگر دارندهٔ این عنوان بدل کردهاست. او همچنین جزو سه بازیگر مردیست که سه اسکار دارد[ی 1] و برای فیلمهای به نام پدر (۱۹۹۳)، دارودستههای نیویورکی (۲۰۰۲) و رشته خیال (۲۰۱۷) نیز نامزد دریافت این جایزه شدهاست.[10] او چهار جایزه بفتا، سه جایزه از انجمن بازیگران فیلم و دو گلدن گلوب نیز در کارنامه خود دارد و همچنین تنها بازیگری است که توانسته دوبار پنج جایزه حرفهای سینما (شامل اسکار، بفتا، انجمن منتقدان، گلدن گلوب و انجمن بازیگران) را کسب کند.[11] دی-لوئیس اعلام کرد که در سال ۲۰۱۷ بازنشسته میشود، بدین ترتیب آخرین نقش آفرینی او در فیلم رشته خیال بود.[12][13][فا 1]