خودمحوری
From Wikipedia, the free encyclopedia
ساده ترین تعریف خودمحوری (به انگلیسی: Egocentrism) عدم توانایی در تمایز بین خود و دیگری است. به طور خاص ، این نارسایی منجر به عدم تشخیص فرد در ارتباط بین واقعیت های عینی و پیش فرض های ذهنی می شود [1] [2]
این مقاله به هیچ منبع و مرجعی استناد نمیکند. |
اگر چه خودمحوری و خودشیفتگی به نظر می رسد مشابه هم اند ولی با هم متفاوت اند. فرد خود محور چون فردخود شیفته خود را در مرکز توجه ها قرار میدهد یا چنین انتظاری دارد ولی برخلاف فرد خودشیفته به تحسین دیگران نیازی ندارد. در مورد خودشیفتگان منشا احساس بسیار متاثر از تایید دیگران است ولی در مورد خودمحور ها ممکن است تاثیرات اطرافیان مؤثر باشد یا هیچ اثری نداشته باشد.
اگرچه رفتارهای خودمدارانه در بزرگسالی کمتر به چشم میآید ولی وجود موارد مختلفی از اشکال خودمحوری در بزرگسالی نشان می دهد که فرد نتواند در تمام طول عمر نیز آن را تحت کنترل خود درآورد. [3] البته به طور کلی بزرگسالان کمتر از کودکان خودمحور اند زیرا این امکان را دارند که با بازخورد جمعی نسبت به تصحیح رفتار خود اقدام کنند؛ چیزی که در مورد کودکان وقوع آن کمتر متصور است. [4]
خودمحوری مختص بازه سنی خاصی نیست و آن را در تمام گروه های سنی می توان یافت مانند در دوران نوزادی ، [5] اوایل کودکی ، [6] [7] نوجوانی ، [8] و بزرگسالی. [6] [9]
خودمحوری، خودمیان بینی، یا اگوسنتریسم در روانشناسی رشد بهصورت زیر تعریف میشود:
- تمایز ناکافی بین خود و جهان (شامل دیگران)
- گرایش به درک، فهم و تفسیر جهان برمبنای خود