ابوعبدالله حاکم نیشابوری
تاریخنگار ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
محمد بن عبدالله نیشابوری شهرتیافته به ابوعبدالله، حاکمِ نیشابوری همچنین ابن البَیِّع (۹۳۳–۱۰۱۴ (میلادی)) محدث برجسته، فقیه شافعی، تاریخنگار محلّی و قاضی ایرانی[1] در سدهٔ چهارم قمری بود؛ به تصوف نیز گرایش داشت، چندی نیز سفیر دوسویهٔ سامانیان و بویهیان بود.[2][3] او حدیثآموزی را نزد بزرگان نیشابور آغاز کرد و به مرو، بخارا، ری، همدان، بغداد، کوفه و مکه سفر کرد.[4]
اطلاعات اجمالی ابوعبدالله حاکم نیشابوری محمد بن عبدالله, زادهٔ ...
ابوعبدالله حاکم نیشابوری محمد بن عبدالله | |
---|---|
زادهٔ | ۳ مارس ۹۳۳ ۳ ربیعالاول ۳۲۱ نیشابور |
درگذشت | ۱ سپتامبر ۱۰۱۴۳ صفر ۴۰۵ نیشابور |
نژاد | ایرانی فارسی |
تحصیلات | علم حدیث، فقه شافعی |
پیشه | قاضی، محدث، سفیر |
سالهای فعالیت | آغاز حدیثآموزی از ۹ سالگی (۳۳۰ (قمری)-تا پایان عمر) |
شناختهشده برای | تاریخنویسی محلّی، وضعکنندهٔ «علم درایة»، تقسیم صحابهٔ به دوازده گروه |
آثار | مستدرک علی الصحیحین. تاریخ النَیسابورییّن وغیره |
شهر زادگاه | نیشابور |
منصب | قاضی |
مکتب | محدثان سدهٔ چهارم قمری |
بستن