حاخام
حکیم و مقام دینی در یهودیت / From Wikipedia, the free encyclopedia
حاخام یا خاخام یا حَکَم (به عبری: חכם)[haham] ( شنیدن) به معنی لغوی فرد دارای حکمت} اصطلاحی در یهودیت بوده و به معنای حکیم و عنوانی است مربوط به پیشوای مذهبی و کسی که استاد تورات است.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f9/Stefan_Luchain_Hahamul_din_Moinesti.jpg/220px-Stefan_Luchain_Hahamul_din_Moinesti.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f6/Isidor_Kaufmann_-_Portrait_of_a_Rabbi.jpg/640px-Isidor_Kaufmann_-_Portrait_of_a_Rabbi.jpg)
این لغت بهطور کلی برای فرد دانا به کار میرود حتی اگر آن فرد یهودی نبوده و جنتیل باشد. در تلمود به افراد دانای جنتیل حاخام اموت هاعولم گفته میشود. سفاردیها که در میان عربها زندگی میکردند برای عدم استفاده از لغت ربی که در عربی به معنی خدای من است از لغت حاخام استفاده میکنند.
حاخام در اصل واژهای عبری و همریشه با «حکیم» در عربی است و به کسی گفته میشود که دانش کاملی از تورات دارد به عبارتی دیگر در دین یهود٬ حاخام، خاخام یا حاکام یعنی معلم تورات و این واژه اولینبار در سنهدرین آورده شدهاست. تلفظ خ به جای ک در زبان عبری که از قدیمالایام متون مقدسه یهود به این زبان بودهاست.[1]