توسعه ترانزیتمحور
From Wikipedia, the free encyclopedia
در دهههای اخیر، توسعه شهری در سراسر جهان به طور وسیعی مورد توجه قرار گرفته است که تأثیر مستقیمی بر افزایش نرخ سفرهای شخصی و افزایش مصرف سوختهای فسیلی و تولید گاز گلخانهای دارد. از طرفی رشد سریع جمعیت شهری در کنار پراکندهرویی، حومهگرایی و ازدحام ترافیکی، مخارج سنگینی را بر اقتصاد کشورها تحمیل میکند. در سالهای اخیر یکی از بزرگترین و مهمترین اهداف برنامهریزان و طراحان شهری، خودداری از برنامهریزی و طراحی اتومبیل محور و ترویج و گسترش استفاده از حمل و نقل انبوهبر و غیرموتوری است. در اینباره از جمله پیشنهادها و گزینههایی که در قرن بیستم مورد استقبال برنامهریزان و طراحان قرار گرفت، توسعه مبتنی بر حمل و نقل عمومی (TOD) بوده است.[1] در برنامهریزی شهری، توسعه مبتنی بر حمل و نقل عمومی (به انگلیسی: Transit-oriented development) نوعی توسعه شهری است که میزان فضای مسکونی، تجاری، تفریحی را به گونه ای به حداکثر میرساند که وسایل حمل و نقل عمومی در فاصلهای کوتاه و قابل طی با پای پیاده باشد.[2][3] هدف توسعه ترانزیت-محور ایجاد ارتباط بین مناطق پرتراکم شهرها و سیستم حمل و نقل عمومی است.[4] برای دستیابی به این هدف در توسعه ترانزیت-محور استفاده از خودروهای شخصی محدود و استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی ترویج میشود.[5][6]
(TOD) توسعه مبتنی بر حمل و نقل عمومی، یکی از تکاملیافته ترین دیدگاههای توسعه شهری است که میتواند گامی مؤثر در توسعه پایدار و بهبود وضعیت فعلی شهرها تلقی شود. امروزه نظریه پردازان و مدیران شهری معتقد هستند که حمل و نقل عمومی بهتنهایی نمیتواند تغییری در فرم شهرها ایجاد کند؛ به همیندلیل لازم است تا توسعه اراضی و بافت شهرها با توسعه سیستم حمل و نقل عمومی تلفیق شود.[7]