تاریخ هوش مصنوعی
From Wikipedia, the free encyclopedia
تاریخ هوش مصنوعی از دوران باستان با افسانهها، داستانها و شایعاتی در مورد موجوداتی مصنوعی دارای هوش یا آگاهی که به وسیله استاد سازنده به آنها بخشیدهاست، آغاز میگردد. پاملا مک کورداک، نویسنده انگلیسی در این باره چنین مینویسد که هوش مصنوعی «با آرزویی کهن برای جعل خدایان» آغاز شد.[1]
دانههای هوش مصنوعی مدرن توسط فیلسوفان کلاسیک کاشته شد که تلاش میکردند تا فرایند اندیشیدن انسان را با دستکاری مکانیکی سمبولها توصیف کنند. این کار با اختراع رایانههای دیجیتال قابل برنامهریزی در دهه ۱۹۴۰ به اوج خود رسید، یعنی ماشینی که بر پایه ماهیت انتزاعی استدلال ریاضی ساخته شده بود. این وسیله و ایدههای پشت آن تنی چند از دانشمندان را بر آن داشت تا به صورت جدی امکان ساخت یک مغز الکترونیکی را به بحث بگذارند.
شاخه پژوهش در زمینه هوش مصنوعی در کنفرانسی در کالج دارتموث در تابستان ۱۹۵۶ پایهریزی شد. کسانی که در آن شرکت کردند تا چندین دهه پیشروان پژوهش در زمینه هوش مصنوعی بودند. بسیاری از آنان پیشبینی مینمودند که ماشینی به هوشمندی انسان در زمانی به اندازه یک نسل یا کمتر پا به عرصه وجود خواهند نهاد و بودجههایی میلیون دلاری به آنها داده شد تا این چشمانداز را تحقق بخشند. سرانجام روشن گردید که آنها دشواری این پروژه را دست کم گرفته بودند. در سال ۱۹۷۳ در پاسخ به انتقادات سر جیمز لایت هیل وفشار مداوم کنگره، دولتهای بریتانیا و ایالات متحده تخصیص بودجه برای پژوهشهای هدایت نشده در زمینه هوش مصنوعی را متوقف نمودند. هفت سال بعد ابتکار آینده نگری دولت ژاپن بسیاری از دولتها را بر آن داشت تا میلیاردها دلار برای هوش مصنوعی هزینه کنند اما در اواخر دهه ۸۰ سرمایهگذاران از خواب برخاستند و سرمایهگذاریها را دوباره متوقف نمودند. این چرخه رونق و کساد زمستانها و تابستانهای هوش مصنوعی همچنان با این شاخه همراه است. حتی اکنون نیز کسانی هستند که هنوز آتش تندی دارند و پیشبینیهای فرا واقعی میکنند.[2]
پیشرفت هوش مصنوعی با وجود فراز و نشیب آوازهاش در چشم دیوانسالاران دولتی و سرمایهگذاران مخاطرهپذیر، ادامه یافت. مسائلی که در سال ۱۹۷۰ امکانناپذیر مینمودند، حل شدهاند و امروزه در محصولات موفق تجاری به کار میروند. هرچند که برخلاف پیشبینیهای خوشبینانه پژوهشگران نسل اول هوش مصنوعی، هنوز هیچ ماشینی با هوشی همپایه هوش انسان ساخته نشدهاست. آلن تورینگ در مقاله پر آوازه اش در سال ۱۹۵۰ که سبب شتاب گرفتن پویشهای مدرن برای ماشنهای خردمند شد، چنین میگوید که «ما تنها فاصله کوتاهی را در پیش روی خود میبینیم» و میافزاید که «اما کار بسیاری باید انجام شود.»[3]