برنامهنویسی ساختیافته
یک پارادایم برنامهنویسی / From Wikipedia, the free encyclopedia
برنامهنویسی ساختیافته (به انگلیسی: Structured programming) یک پارادایم برنامهنویسی است که طبق آن برنامهنویس قدمها و روالهایی را که لازم است تا برنامه به جواب برسد را مشخص میکند. در این روش از برنامهنویسی، انجام یک روال به روالهای کوچکتر تقسیم میشود و به این ترتیب یک برنامه با شکسته شدن به ریز برنامههای کوچکتر سعی میکند تا عملکرد مد نظر را پیادهسازی کند.
رویهها (به انگلیسی: routines)، زیر رویهها (به انگلیسی: subroutines)، ساختار بلوک (به انگلیسی: block structures) و حلقههای for و while در کنار سادگی آزمودن کدها و صرف نظر کردن از Goto که برنامه را به یک کلاف سردرگم (به اصطلاح برنامهنویسی: spaghetti code) تبدیل میکرد، موجب شدند تا دنبال کردن برنامه و نگهداری از آن تا حد زیادی بهبود یابد.
این پارادایم در دههٔ ۱۹۶۰ توسط بوهن (به انگلیسی: Böhm) و جاکوپینی (به انگلیسی: Jacopini) پدید آمد و در سال ۱۹۶۸ پدیدهٔ معروفی به نام Goto از سوی ادسخر دیکسترا زیانآور تشخیص داده شد و این پدیدهٔ تازه به صورت تئوری در قالب برنامهنویسی ساختیافته ارائه شد و پس از آن توسط زبان الگول (به انگلیسی: ALGOL) به کمک ساختارهای کنترلی پشتیبانی گردید.[1][2]