اقتصاد رفاه
شاخهای از علم اقتصاد که بر تخصیص بهینهٔ منابع و کالاها و اثر آن بر رفاه اجتماعی تمرکز دارد / From Wikipedia, the free encyclopedia
اقتصاد رفاه[1] بخشی از علم اقتصاد است که با استفاده از تکنیکهای اقتصاد خرد سعی در اندازهگیری رفاه کل دارد. یک روش متداول با بدست آوردن یا فرض کردن وجود تابع رفاه اجتماعی آغاز میگردد. سپس از این تابع در رتبهبندی توزیعهای مختلف منابع در جهت بدست آوردن بهترین توزیع به کار گرفته میشود. در تخصیص کارای منابع داشته ضمن آنکه اثرهای توزیعی آن را نیز مدنظر قرار میدهد. این رویکرد بیش از سایر رویکردها درزمینه خطمشیگذاری عمومی مورد استفاده قرارگرفتهاست. اقتصاددانان رفاه محور معتقدند بازارها نمیتوانند منابع را همواره به شکل اثربخش توزیع کنند و به اعتقاد آنها در چنین مواردی که آن را «نارساییهای بازار» نامگذاری میکنند، نهادهای سیاسی باید بهعنوان مکمل یا جایگزین بازار وارد عمل شوند. اصول اقتصاد رفاه نخستین بار توسط «آلفرد پی گو» تدوین شد. اقتصاددانان رفاه معتقدند مسئولیت اصلاح این نارساییهای بازار به عهده دولتها است، زیرا پیامدهایِ اجتماعیِ بهینه، از تصمیمگیری ناهماهنگ افراد بهدست نخواهد آمد و کاراترین راه برای مداخله، کمهزینهترین راهحل است و شیوه مورد استفاده برای تعیین آن، تجزیه و تحلیلِ هزینه سود است.
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. (ژوئن ۲۰۱۶) |