اعدام با توپ
From Wikipedia, the free encyclopedia
اعدام با توپ روش اعدامی بود که در آن محکوم را به دهانهٔ توپ میبستند و با شلیک توپ اعدامش میکردند. جرج کارتر استنت در توصیف آن مینویسد:[1]
زندانی معمولاً به توپی بسته میشود به گونهای که لولهٔ آن در فرورفتگی مهرههای کمرش قرار بگیرد. با شلیک توپ، کلهٔ او ده–پانزده متر به هوا پرتاب میشود، بازوها در هوا پرواز میکنند و شاید نود متر دورتر سقوط میکنند، پاها زیر لولهٔ سلاح ول میشود و بدن به معنای واقعی کلمه منفجر میشود و ذرهای از آن بر جای نمیماند.
سابقهٔ اعدام با توپ به قرن شانزدهم میلادی میرسد و تا اوایل قرن بیستم از آن استفاده میشد. امپراتوری پرتغال از سال ۱۵۰۹ و در طول قرنهای شانزدهم و هفدهم در سراسر سرزمینهایش، از سریلانکا[2] تا موزامبیک[3] و برزیل،[4] و امپراتوری گورکانیان هند در طی قرنهای هفدهم[5] و هجدهم،[6] بهویژه علیه شورشیان، از این روش بهره میبردند. بااینحال از نظر تاریخی روش اعدام با توپ بیشتر با دولت استعماری راج بریتانیا شناخته میشود. حاکمان بریتانیایی، با استفاده از شیوههایی که پیشتر از سوی حاکمان گورکانی اعمال میشد، اعدام با توپ را از نیمهٔ دوم قرن هجدهم در هند به کار گرفتند و بهویژه پس از شورشهای سال ۱۸۵۷، برای مجازات شورشیان[7] و نیز سربازان فراری بومی[8][9] آنان را به دهانهٔ توپ میبستند.
نابودکردن بدن و پراکندن اندامها در گسترهای وسیع نیز کارکرد آیینیِ ویژهای در شبهقاره هند داشت، چرا که عملاً از اجرای مناسک گذار ترحیم در دین هندو (انتیشتی) و اسلام (غسل میت و خاکسپاری) جلوگیری میکرد، و کیفر محکوم پس از مرگ نیز ادامه مییافت.[10] استعمارگران خارجی بهخوبی بر این امر واقف بودند.
آخرین مورد گزارششدهٔ اعدام با توپ مربوط به افغانستان در سال ۱۹۳۰ است که در آن نیروهای محمد نادر شاه ۱۱ تاجیک از نزدیکان حبیبالله کلکانی را در شمال کابل با توپ اعدام کردند.[11]