اسماعیلیه هفتامامی
From Wikipedia, the free encyclopedia
اسماعیلیه هفتامامی یا اسماعیلیه خالصه یا اسماعیلیه واقفه[1] (به عربی: سبعیة) شاخه ای از شیعه اسماعیلی بود. آنها پس از مرگ امام ششم شیعیان جعفر صادق در سال ۱۴۸ ه.ق از شیعیان دوازدهامامی جدا میشوند. آنها به «هفت امامی» معروف شدند، زیرا معتقد بودند که اسماعیل بن جعفر هفتمین و آخرین امام (رهبر موروثی جامعه مسلمانان در از نسل علی) است.[2] از اعتقادات آنان این است، که، محمد بن اسماعیل، فرزند اسماعیل بن جعفر، باز خواهد گشت و به عنوان مهدی دوران عدالت را به وجود خواهد آورد. مشهورترین و فعالترین شاخه آنها قرمطیها بودند.