استثناگرایی آمریکایی
From Wikipedia, the free encyclopedia
استثناگرایی آمریکایی این باور است که ایالات متحده در مقایسه با سایر کشورها یا متمایز، منحصر به فرد یا نمونه است.[1] طرفداران استدلال میکنند که ارزشها، نظام سیاسی و توسعه تاریخی ایالات متحده در تاریخ بشر منحصر به فرد است، اغلب با این مفهوم که هم مقدر است و هم حق دارد نقشی متمایز و مثبت در صحنه جهانی ایفا کند.[2]
این در مشاهدات و نوشتههای دانشمند سیاسی و مورخ فرانسوی الکسیس دو توکویل، به ویژه در مقایسه ایالات متحده با بریتانیای کبیر و زادگاهش فرانسه، سرچشمه میگیرد. توکویل اولین نویسنده ای بود که پس از سفرهایش به آنجا در سال 1831[3] این کشور را «استثنایی» توصیف کرد. اولین استفاده مستند از اصطلاح خاص «استثناگرایی آمریکایی» توسط کمونیستهای آمریکایی در مناقشات درون کمونیستی در اواخر دهه ۱۹۲۰ است.[4]
سیمور مارتین لیپست ، دانشمند علوم سیاسی، استدلال میکند که ایالات متحده از این نظر استثنایی است که از یک رویداد انقلابی شروع شدهاست؛ بنابراین او منشأ استثناگرایی آمریکا را در انقلاب آمریکا دنبال میکند، که از آنجا ایالات متحده به عنوان «نخستین ملت جدید» با ایدئولوژی متمایز و مأموریت منحصربهفرد برای تغییر جهان ظهور کرد.[5] این ایدئولوژی، که لیپست آن را آمریکاییگرایی مینامد، اما اغلب از آن با عنوان استثناگرایی آمریکایی نیز یاد میشود، مبتنی بر آزادی، برابریخواهی، فردگرایی، جمهوریخواهی، دموکراسی، و اقتصاد لسهفر است. از این اصول گاهی بهطور جمعی به عنوان «استثناگرایی آمریکایی» یاد میشود.[6] به عنوان یک اصطلاح در علوم اجتماعی، استثناگرایی آمریکایی به وضعیت ایالات متحده به عنوان یک نقطه پرت جهانی اشاره دارد. منتقدان این مفهوم ادعا میکنند که ایده استثناگرایی آمریکایی نشان میدهد که ایالات متحده بهتر از سایر کشورها است، دارای فرهنگ برتر است یا مأموریت منحصر به فردی برای تغییر سیاره و ساکنان آن دارد.[7]