ابوالفتوح رازی
From Wikipedia, the free encyclopedia
جمالالدین حسین بن علی بن محمد مشهور به ابوالفتوح رازی از مفسران و علمای بزرگ شیعه در سدهٔ ششم هجری بود.[1] احتمالاً بین سالهای ۴۸۰ و ۵۲۵ هجری میزیسته است. وی همانگونه که از نامش پیداست اهل ری بود. با زمخشری معاصر بود و ابن شهرآشوب از شاگردان او بود. تفسیر مفصل فارسی او به نام روضالجنان و روحالجنان معروف به تفسیر ابوالفتوح از تفسیرهای جامع و معتبر قرآن است.
ابوالفتوح رازی ابوالفتوح رازی | |
---|---|
اطلاعات شخصی | |
زاده | حدود۴۷۰ قمری |
درگذشته | |
محل دفن | شهرری، حرم حضرت عبدالعظیم شهرری |
فرزندان | تاج الدین محمد رازی صدرالدین علی رازی |
آثار معروف | تفسیر روض الجنان و روح الجنان روح الاحباب و روح الالباب فی شرح الشهاب رساله یوحنا تبصرة العوام فی معرفة مقالات الانام مناظره حسنیه منهاج المناهج |
استادان | عبدالرحمن بن احمد خزاعی نیشابوری (مفید ثانی) عبدالجبار بن مقری رازی (مفید رازی) ابوالقاسم محمود بن عمر زمخشری |
شاگردان
|
آثار منسوب به او عبارتند از:
- تفسیر روض الجنان و روح الجنان[2]
- شرحالشهاب
- رسالهٔ یوحنا
- رسالهٔ حسنیه[3]
- روح الاحباب و روح الالباب فی شرح الشهاب[1]
ابوالفتح رازی در اواسط سدهٔ ششم هجری در ری درگذشت. مقبره ایشان در حرم عبدالعظیم شهرری میباشد.