ابوالحسن طبری
From Wikipedia, the free encyclopedia
ابوالحسن طبری طبیبی دانشور و از شاگردان محمد زکریای رازی بودهاست.
وی در ری میزیستهاست و اهل منطقه ترنجه مابین شهر بابل و آمل در طبرستان بودهاست. وی در ابتدا پزشک مخصوص ابوعبدالله بریدی حاکم اهواز بود و بعد از مرگ وی در حدود ۹۷۰ میلادی پزشک دربار رکنالدوله دیلمی شد. کتاب پزشکی او که به المعالجات البقراطیه معروف است، از بهترین و سودمندترین کتابهای پزشکی خوانده شدهاست. او پیرو نظریه مشهور بقراط و جالینوس و زکریای رازی که «طبیب باید فلسفه بداند، طبیب فاضل باید فیلسوف هم باشد» بودهاست. .[1] ابوالحسن طبری به رغم خدمت در دستگاه امیران و گرفتاریهای ناشی از آن، فرصت سفر نیز بسیار یافته، از شهرهای بسیار دیدن کرده و از آزمودههای گروههای گوناگون مردم استفاده جستهاست. وی در طبرستان، ری، اهواز، آبادان، بصره، بغداد، موصل و شام بهسر بردهاست.[2]