ابن ابی دنیا
معلم و تاریخنگار عراقی / From Wikipedia, the free encyclopedia
أبوبکر عبدالله بن محمد بن عبید بن سفیان بن قیس البغدادی الأموی القرشی (۲۰۸هـ/۸۲۳م بغداد—۲۸۱هـ/۸۹۴م بغداد) نویسندهٔ عرب بود. اگرچه بنیامیه او را از بردگی آزاد کردهبودند، او آموزگار تعدادی از شاهزادگان عباسی بود که بعدها دو تن از آنان به نامهای المعتضد و المکتفی به خلافت رسیدند. او زندگی زاهدانهای داشت و پیوسته در حال تدریس بود و دنیا را مذموم میدانست. در حدیث، او تنها توسط شیعه ضعیف شمرده میشود.
اطلاعات اجمالی ابن ابی دنیا, نام اصلی ...
ابن ابی دنیا | |
---|---|
نام اصلی | أبوبکر عبدالله بن محمد بن عبید بن سفیان بن قیس البغدادی الأموی القرشی |
زاده | ۲۰۸هـ/۸۲۳م بغداد |
درگذشته | ۲۸۱هـ/۸۹۴م |
پیشه | معلم، مورخ و حدیثشناس |
زمینه کاری | تاریخ اسلام، علم حدیث، اخلاق |
تأثیرپذیرفته از | ابن سعد |
بستن
او راوی و محدث، واعظ و سخنور بود. آثارش نشاندهندهٔ توجه او به تهذیب اخلاق است. بهگفتهٔ طوسی و اردبیلی «عامی مذهب» و بهگزارش خطیب بغدادی «شافعی» بودهاست. ابن جوزی تعداد دستنوشتههای او را بیش از صد شمردهاست. سبط بن جوزی ۱۳۰ اثر را به چشم دیدهاست. برخی از آثار خطی او عبارتند از: الاربعین حدیثا، اعطاء السائل، ذم الدنیا، فضل شهر رمضان، .[1]