آلودگی ذرات معلق
یک صفحهٔ ابهامزدایی ویکیمدیا / From Wikipedia, the free encyclopedia
آلودگی ذرات معلق (انگلیسی: Particulate pollution) نوعی آلودگی زیستمحیطی است که با وجود ذرات معلق در یک محیط ایجاد میشود. این نوع آلودگی در سه گروه دستهبندی میشود: ذرات معلق در جو زمین، زبالههای دریایی[1] و زبالههای فضایی.[2] برخی از ذرات بهطور مستقیم از یک منبع خاص آزاد میشوند، در حالی که برخی دیگر در کنش و واکنشهای شیمیایی در لایه اتمسفر ناشی از منابع طبیعی یا فرآاین ذرات، ریز و جامد هستند که به دلیل فعالیتهای انسانی مانند معدن، انفجار، حفاری، ساخت و ساز، آتش سوزی و یا پدیدههای طبیعی مانند آتشفشانها، طوفانهای گرد و غبار یا امواج دریا به هوای طبیعی اضافه میشوند. نگرانی اصلی در ذرات معلق در هوا، آلایندههای گرد و غبار موجود در صنایع معدن، حفاری و راه سازی است.یندهای انسانی تولید میشوند.
در واقع، هر ذره گرد و غبار و ذرات معلق در هوا با قطر بین یک تا 100 میکرومتر (0٫001 و 0٫1 میلی متر) میتواند دید را کاهش داده و باعث تحریک چشم، گوش، بینی، گلو و پوست شود.
تنفس ذرات آلوده میتواند برای سلامتی شما مضر باشد. ذرات درشت و بزرگتر به نام PM10 میتوانند چشم، بینی و گلو را تحریک کنند. گرد و غبار جادهها، مزارع، بسترهای خشک رودخانهها، کارگاههای ساختمانی و معادن از انواع PM10 هستند. ذرات ریز و کوچکتر به نام PM2.5 خطرناکتر هستند زیرا میتوانند به قسمتهای عمیقتر ریهها یا حتی خون وارد شوند. آلودگی ذرات میتواند هر کسی را تحت تاثیر قرار دهد، اما برخی افراد را بیشتر از دیگران آزار میدهد.
1- ذرات درشت قابل استنشاق (PM 10) مانند ذرات معلقی که در مجاورت جادهها یا صنایع مولد غبار یافت میشوند و قطرشان بزرگتر از 2.5 میکرون و کوچکتر از 10 میکرون است.
2- ذرات ریز (PM 2.5) مانند ذرات معلقی که در دود و مهدود یافت میوند و قطرشان 2.5 میکرون یا کمتر است. این ذرات یا به طور مستقیم از منابعی مانند آتشسوزیهای جنگلی وارد هوا میشوند یا در نتیجه واکنش گازهای خروجی از نیروگاهها، صنایع و خودروها در هوا شکل میگیرند.